Engelsman Andrew Browning word gezien als de beste George Michael-imitator. In de jaren ’80 was Andrew al groot fan van George Michael. ”Ik luisterde naar Wham! met de ramen dicht, want iedereen luisterde naar Blondie of Motorhead“, zei hij eens. Later is Andrew gaan werken als entertainer op onder andere een cruiseschip, in stadions, clubs, casino’s en op bruiloften. Steeds vaker kreeg hij te horen dat hij erg leek op George Michael en hem goed kon imiteren. Dit resulteerde in een eigen tribute tour ‘Fast love’. Voor de derde keer kwam Andrew met band en zangeressen naar ons land om een concertreeks te geven op verschillende poppodia.
Vrijdag 14 februari was het de beurt aan de Vorstin. Het publiek was hoofdzakelijk 40+; De verwachting was dat er veel vrouwen op af zouden komen, maar het was echter een aardig gemengd publiek, zowel vrouwen als mannen. Kwamen de vele mannen mee met hun vrouwen vanwege Valentijnsdag? Wie zal het zeggen. Opvallend detail was wel dat de voorste twee rijen bij het podium hoofdzakelijk in bezit waren genomen door mannen. De aardige binnenkomer in de zaal was de dj die vanaf het balkon jaren ’80-plaatjes draaide.
De band kwam op met 2 zangeressen. Na het intro werden in een rap tempo wat bekende nummers gespeeld: ‘Fast love’, ‘I’m your man’, ‘Faith’ en ‘Freedom’. De muziek was best hard, hetgeen de zang overstemde. Zijn stemgeluid was wat moeilijk te beoordelen in het begin. Het klonk wat vlak, in ieder geval minder toonhoogteverschillen dan bij George Michael. Qua uiterlijk had Andrew grote gelijkenissen met George: postuur, gezicht, kleding. De zonnebril versterkte dit nog meer. De danspasjes en handgebaren waren duidelijk goed ingestudeerd en bij vlagen leek het vanaf een afstand of George er stond.
‘Amazing’, ‘I knew you were waiting’ en ‘Father figure’ volgden. Andrew liet vaak het publiek meezingen of aanvullen. Steeds gingen zijn armen omhoog. Dat hij een rasechte entertainer is, liet hij duidelijk zien. Er werd ook volop gereageerd vanuit het publiek met zingen en dansen. Verkleed als politieagent zong Andrew de ‘Outside’-tekst “Go outside” en daar gebeurde het: het geluid viel even weg en er werd omgeroepen dat het publiek allemaal langzaam via nooduitgangen of hoofduitgang naar buiten moest gaan. Iedereen keek om zich heen en dacht dat het bij de act hoorde. Er werd immers gezongen “Let’s go outside”. Toen ook de verlichting op het podium uitging en de band het podium verliet, zette de menigte zich ook in beweging. Alles verliep rustig en beheerst. Gelukkig bleek het loos alarm en kon na korte tijd iedereen weer naar binnen.
Met “Great to be back again”, zette Andrew ‘Careless whisper’ in. Daarna werd voor de tweede maal ‘Freedom’ gespeeld. Of dit de bedoeling was of een foutje is niet bekend. Het publiek vond het duidelijk niet erg. Het voorstellen van de bandleden deed Andrew op aardige wijze, waarbij ieder lid zijn eigen solomomentje kreeg. Blonde achtergrondzangeres Elly, die in Engeland in de Madonnashow ‘Into the groove’ speelt, was jarig en ‘Happy birthday’ galmde door de zaal. De band was muzikaal erg sterk. Ook bleek dat enkelen een aardig nootje kunnen zingen. Gitarist Julian nam de tweede zang voor zijn rekening in ‘Don’t let the sun go down’.
De avond werd afgesloten met bekende Wham!-nummers; van ‘Club Tropicana’ tot ‘The edge of heaven’. De stem van Andrew klonk uiteindelijk beter dan aan het begin van de avond. In zijn bewegingen als danspasjes en gebaren zat echter helaas weinig variatie. Ieder liedje hetzelfde patroon en dus werd het uiteindelijk voorspelbaar. Ondanks dat was het een mooie show vol herkenning en ruimte tot meezingen en dansen.
