Het is knap als klanken, geluiden, muziek je binnen een paar flarden een wereld binnen zuigen waar de tijd de tijd niet meer is, waar niets chronologisch verloopt, maar het moment een eeuwig leven heeft. En dat je het gevoel krijgt opnieuw verliefd te worden, zonder dat je eigenlijk nog weet wat dat gevoel ook weer is. Opener ‘Fall in love again’ van het album ‘Different shapes’ lukt het om je mee te nemen in dat gevoel; het nieuwste album van het Belgisch Limburgse duo Mon-o-phone.
In vergelijking met hun eerdere album ‘Escapism’(2014) is de nieuweling nog meer betoverend, bedwelmend in zijn sfeer en in zijn toon. De gitaren op ‘Escapism’ zijn opgelost in de synty pianoklanken van ‘Different shapes’. Samen met de percussie en de uitgekiende dosering van effecten schept het gehele album een wereld waarin je heerlijk kunt verdwalen. De mooie, soms warme, soms smekende, soms fluisterende stem van Ciska Vanhoyland wijst je weliswaar de richting, maar jij kunt je eigen wereld blijven projecteren, inkleuren en opnieuw beleven, als in een goed boek of bij een indrukwekkend schilderij. Of als je je verliest in de eigenzinnige wereld van de dans. Dat laatste is niet vreemd als je je bedenkt dat zowel Ciska als haar Mon-o-phone-wederhelft Koen Brouwers ook onderdeel uitmaken van het dansgezelschap ‘Tout petit’ waarmee zij de afgelopen jaren door Europa hebben getourd. Eén van de redenen voor de lange tijd tussen de nieuwe worp en zijn voorganger. Je voelt dat de creativiteit, de beweging , de emotie die ze in de dans hebben gelegd, nu hebben kunnen omsmelten tot een even intense beleving in de muziek. En of dat nog niet genoeg input is voor een totaalbeleving, produceren zij ook sfeervolle video’s en artwork ter ondersteuning van hun toch al filmische muziek. Het voegt nog maar eens een laag toe in het toch al gelaagde landschap van het Zonhovense duo.
Credits kunnen ook worden gegeven aan producer Micha Volders. Van zijn hand kwam de finishing touch die alle nog zwevende, dwarrelende deeltjes op hun plaats liet neervlijen. Niet door een overproductie, maar door een oog en oor voor puurheid; alle songs en sounds werden in één take opgenomen. Dus ook het tweede nummer ‘Buildings’, dat je qua zang, timbre en ritme verplaatst naar een rokerige kroeg in de jaren ’60. Smachtend kringelt de zang van achter de piano omhoog tegen de hoge plafonds. Je zit op de kruk en zwijmelt mee. Om in het volgende ‘Impossible year’ de ogen op te slaan in een meer experimentele setting, nog steeds zwoel, maar ook ietwat koud, traag, onheilspellend. Dat vervreemdende zit ook in ‘Song for someone’, een titel die, zoals het hele album, een prettige interpretatie vrijheid biedt.
Ondanks de geboden vrijheid is de speelruimte ook duidelijk. Je zult niet bang worden om te verdwalen. Je voelt aan alles dat het altijd wel goed zal komen, binnen de veilige grenzen van de wereld van Mon-o-phone. Soms draait hun wereld wat trager, soms is er wat meer body zoals in de kern van het album, waar de prachtige nummers ‘A beautiful escape’ en ‘Memories without you’ zijn geplaatst. Waar we in de het eerste Kate Bush boven het nummer horen zweven, zou het tweede uitstekend passen op een album van Sharon van Etten. Deze vergelijkingen zijn inderdaad complimenten. Complimenten die het duo Mon-o-phone meer dan verdient met ‘Different shapes’; een album dat je brengt van de melancholie van de herfst naar de hoop van de lente. Maar waarbij je toch vooral in het nu bent, genietend van het moment waarin je nu luistert, nu ondergaat en nu wegdroomt; een album waarin je, voor even, heerlijk tijdloos bent geworden. (8/10) (Mr and Ms Phono Records)
