We hebben er een tijdje op moeten wachten, maar het vijfde album van de Engelse band Keane is een feit. De band besloot na het uitbrengen van ‘Strangeland’ in 2012 een tijdelijke pauze in te lassen om aan solo projecten te werken. Zeven jaar na het uitbrengen van hun laatste album is Keane terug met ‘Cause and Effect’ en dat doen ze zeker niet slecht.
Keane ontstond in 1995 en brak in 2004 internationaal door met hun debuutplaat ‘Hopes and Fears’ met daarop de grote hits ‘Somewhere Only We Know’ en ‘Everybody’s Changing’. De muziek van Keane wordt gekenmerkt door de afwezigheid van gitaren. De bandleden besloten dat voor hun muziek de toetsen centraal zou staan. Leuk feitje is dat Keane niet de eerste naam was voor de band. Ook Coldplay was een optie. De pianist Tim Rice-Oxley was destijds al bevriend met Chris Martin, die vroeg of hij die naam dan mocht gebruiken voor zijn bandje.
Het album is een typisch Keane album. Verwacht vooral niet ineens een totaal andere stijl of echt iets vernieuwends. Hiermee wordt niet gezegd dat dit geen goed album is, integendeel zelfs. Zanger Tom Chaplin is nog niets van zijn stem verloren en klinkt nog exact als op vorige albums. Ook de andere muzikanten leveren meer dan goed werk. Het album zit goed in elkaar, er zijn geen nummers eventjes snel afgeraffeld. ‘Cause and Effect’ luistert lekker weg. Het is geen speciale comeback, maar wel een zeer degelijke.
De eerste twee singles zijn gelijk nummers die er na de eerste keer meteen uitspringen. ‘The Way I Feel’ en ‘Love Too Much’ zijn erg sterke nummers op dit album. Met een lekker tempo, pakkende refreinen zijn dit echt wel nummers die snel zullen blijven hangen en die je na een tijdje niet gehoord te hebben nog steeds mee kan zingen. ‘Thread’ is daarentegen een langzamer nummer. Begint minimalistisch en tijdens de opbouw komen er steeds instrumenten bij, het wordt niet bombastisch maar hierdoor krijgt dit nummer een erg mooie sfeer waar je gedurende het nummer in blijft hangen.
Doordat je eigenlijk weet wat je kan verwachten, is het ‘wauw’ effect er niet. Met ‘Cause and Effect’ gaat Keane door met waar het in 2012 gebleven was. Het album wordt beter naarmate je er meer naar luistert, met een aantal nummers die je na een paar keer horen al lekker mee kunt zingen en andere die lekker weg luisteren, of je aangrijpen. Dit is gewoon weer een degelijke plaat van deze fijne band. (7/10) (Island Records)
