In een nagenoeg uitverkocht 013 mocht de Nederlands/Britse Progband ‘Dilemma’ deze avond openen voordat de supersterren van ‘Flying Colors’ het podium betraden. In 1995 bracht Dilemma het uitstekende album ‘Imbroccata’ uit. Daarna verdween de band uiteindelijk in de anonimiteit, maar nu zijn ze weer terug met hun 2e album ‘Random Acts Of Liberation’. Voor deze release hebben ze een award gekregen voor beste album van 2018 uitgereikt door drummer van de hoofd-act van vanavond Mike Portnoy.
Vanavond en ook de rest van de aansluitende optredens is de zanger van Dilemma Dec Burke er niet bij vanwege het overlijden van zijn vader. Zijn vervanger doet het naar omstandigheden goed, maar kan het gemis toch niet helemaal opvangen. Het is toch een beetje vreemd als de zanger zijn teksten op een I-Pad moet aflezen.
Dilemma heeft in het begin te kampen met een matig tot slecht geluid, maar na een nummer of 3 is het enigszins acceptabel en krijgen we 3 kwartier lang goede, doch niet originele, Progrock te horen. Vooral gitarist Paul Crezee steelt de show met zijn aparte techniek en zijn smaakvolle Steve Rothery-achtige gitaarsolo’s.
Hierna betraden de mannen van ‘Flying Colors’ het podium. We mogen hier wel spreken van een supergroep. Gitarist Steve Morse heeft zijn sporen ruimschoots verdiend en speelt nu al enige jaren in ‘Deep Purple’. Zanger/toetsenist Neal Morse (geen familie overigens) is onder andere bekend van ‘Spock’s Beard’ en zijn eigen ‘Neal Morse band’. Verder hebben we nog bassist Dave LaRue die samen met zijn maatje Steve Morse onder andere in de ‘Dixie Dregs’ heeft gespeeld en ook Joe Satriani heeft gebruik gemaakt van zijn diensten. Zanger/gitarist Casey McPherson kennen we van ‘Alpha Rev’ en ‘The Sea Within’. Drummer Mike Portnoy behoeft geen nadere introductie, groot geworden bij ‘Dream Theater’ en tegenwoordig deel uitmakend van talloze bands waaronder dus ook ‘Flying Colors’. Het mooie van ‘Flying Colors’ is dat de bandleden spelen in dienst van het nummer in plaats van zichzelf in de spotlights te zetten.
Flying Colors bezit in Neal Morse en Casey McPherson 2 uitstekende zangers en ook Mike Portnoy kan een aardig mopje meezingen. Dit werd dan ook volledig benut door de hoofdact. De nummers zaten vol met mooie zanglijnen en regelmatig mochten de muzikanten hun vaardigheden tonen maar dit werd nooit storend. Het ‘liedje’ stond voorop.
Het geluid bij ‘Flying Colors’ was uitermate goed, een groot compliment voor de mensen die vanavond het geluid verzorgden derhalve. Het publiek genoot ook met volle teugen van hetgeen de band liet horen en zong en klapte enthousiast mee. De avond stond in het teken van het laatste album ‘Third Degree’ waar 6 van de 9 nummers van werden gespeeld waaronder het stevige ‘More’ en de fantastische single ‘Crawl’. Het beste werd zoals gebruikelijk weer tot het laatst bewaard toen Flying Colors afsloot met ‘Mask Machine’. Na dit geweldige optreden dat grensde aan perfectie verliet iedereen meer dan tevreden de 013. Een optreden dat iedereen die er bij is zich nog lang zal herinneren.
Foto’s (C) Armelle van Helden
