Al meer dan 3 jaar moet de wereld één van de grootste muzikale, creatieve genieën van de voorbije eeuw missen. Op 21 april 2016 werd het levenloze lichaam van Prince aangetroffen in zijn Paisley Park Studios in Canhassen, een voorstad van Minneapolis. Hij mocht slechts 57 jaar worden.
Sinds die tijd wordt de muzikale erfenis van het purperen genie levend gehouden door vele andere artiesten die zijn werk coveren of mensen die met hem gewerkt hebben, zoals bijvoorbeeld Sheila E. Afgelopen Woensdag 4 december was het in het Heerlense Parkstad Limburg Theater de beurt aan de New Power Generation . NPG was de begeleidingsband van His Royal Badness in de periode 1990-1993, en zij vercommercialiseerde, samen met de purple midget zijn sound, Het vuige zwaar op Rick James leunende werk, zoals hij dat maakte met de legendarische en beste begeleidingsband ‘the Revolution’, maakte plaats voor een meer poppy sound, met meer ruimte voor rap. Commercieel zeker een succes, maar terugkijkend zeker in artistiek opzicht niet de beste periode van Prince Roger Nelson.
De band trapte af met ‘Live 4 Love’ van ‘Diamonds and Pearls’, top opener voor de set. De band kon meteen laten zien hoe goed ze kunnen grooven en hoe strak ze op elkaar ingespeeld waren. Zanger Mackenzie en gitarist/rapper Tony Mosley kwamen in deze track goed tot hun recht, omdat ze niet tot het uiterste hoefden te gaan, een heerlijke opwarmer. De band pakte goed door met een paar andere echte NPG tracks, en het kwam binnen. Er werd gedanst, genoten. Tony M kan zeker rappen, en in ‘Live 4 Love’ kon hij meteen lekker aan de bak.
De eerste echte uitdaging in de goed uitgebalanceerde set kwam toen de band zich moest storten op het vroegere werk van Prince, dat hij samen met ‘the Revolution’ maakte. Bij ‘U got the Look’ en zeker bij ‘ When Doves Cry’ werd duidelijk dat er een klasse verschil zit in het Revolution materiaal en het ‘eigen’ werk van de NPG.
Wat een simpele 4 to the floor lijkt in ‘U got the Look’ kan, zo bleek, toch aardig vierkant geslagen worden. Jammer. Ook kwam de band nu voor het eerst vocaal te kort. Naast Prince zelf zingt Sheena Easton het origineel, en dat is niet te reproduceren, evenals de vuige vieze overstuurde, unieke gitaarsound van de maestro zelf.
Dit gezegd hebbende stoomde de band lekker door een opwindende en lange set heen. De mensen werden steeds enthousiaster en de avond was veel te kort zo blijkt. Hoogtepunten in de set waren naast hun “eigen” ‘Get Off’ ook een stomende versie van ‘I could never take the pace of your man’ en de publiekpleasers ‘1999’ en ‘Let’s go Crazy’. Prince zelf is er dan niet meer, en dat hoor je, maar de NPG met deze vergelijking belasten is niet fair. Ze stonden er, en het stond als een huis.
Als laatste toegift kwam dan de volledige Prince-commune te samen om gezamenlijk het ‘Purple Rain’ gebed te bidden. De legende leeft voort in zijn muziek. Kippenvel. Mensen schoten vol met tranen, er werd geknuffeld en in amechtige aanbidding werd het ritueel van de muzikale wassing in de paarse regen door de aanwezigen ondergaan. Enige typische Amerikaanse pathetiek bleef niet uit, maar is oké, want het effect bleef niet uit. We moeten vooruit zonder Prince zelf, en dan is het maar goed dat de New Power Generation er nog is.
Foto’s (C) Patrick Strouken
