Waarom evolueren vele bands van hun intieme, eigenzinnige en spannende sound op hun debuutalbum naar een geluid vol bombastische pathos, zoals Coldplay, Editors, Muse, en… White Lies? Voor de drie eerstgenoemde bands heeft dit geen windeieren gelegd. De stadions werden met het album groter en groter. Bij de White Lies ging dit niet op, al zullen ze er wel nog van dromen. Bombast en pathos zijn ingrediënten die goede albums kúnnen opleveren, mits met mate toegediend. En laat één van de beste voorbeelden niet toevallig ‘To lose my life’ van White Lies zijn … Hun debuutalbum uit 2009 dat zondagavond integraal werd gespeeld in een strak uitverkochte Muziekgieterij; als een verjaardagscadeau van de band aan hun publiek vanwege het tienjarig bestaan.
Vanaf de eerste tonen van ‘Death’, de opener van het album, werd duidelijk welk concert dit zou gaan worden. Handen in de lucht (zowel bij zanger Harry McVeigh, als het publiek) en luid meezingen. De sfeer zat er meteen goed in. Blijft vreemd om een concert te starten met je beste song, maar dat is het natuurlijke gevolg van het integraal spelen van een album. Het publiek, gemêleerd van twintigers tot vijftigers, was ook prima op de hoogte van de teksten van de overige songs en liet dat goed horen. Harry was uitstekend bij stem en ook de twee overige vaste leden, Charles Cave (basgitaar en achtergrondzang) en Jack Lawrence-Brown (drums) namen hoorbaar een bak ervaring mee. En technische snufjes. White Lies life klonk als een vet geproduceerde CD op het podium, mede door toedoen van een extra toetsenist die de nodige effecten en galm uit zijn kastjes kon toveren.
De set van ‘To lose my life’ werd van voor tot achter zeer professioneel op de bühne gebracht, met een achtergrond en belichting die bewust koel en kil werd gehouden, zoals de lp-hoes zelf. Veel in zwart wit, met verticale belichtingsbuizen. En de bandleden natuurlijk in zwart, waarbij de felrode sokken van de zanger een beetje uit de toon vielen. Misschien bewust gedaan als eyecatcher, want veel anders was er eigenlijk niet te beleven op het podium. Het was statisch, op de onvermijdelijke grote gebaren van Harry na. Ondanks dit en het weinige contact met het publiek, wist men in de zaal ten volle te genieten van de beangstigend zuivere sound, zoals ook bij hun eerste single ‘Unfinished Business’ en hun hit ’Faiwell to the Fairground’.
Na deze album set veranderde de show. De belichting werd gevarieerder en kleurrijker. De sfeer werd warmer. Hierin werden nog negen song gebracht, verspreid uit hun overige oeuvre. Een mooie staalkaart van alle White Lies kenmerken: het electro-poppy ‘Big T.V.’, het uptempo ‘There goes our love again’, het gevoelige en trage ‘First time caller’, de gladde jaren’80 sound van ’Is my love enough?’en de Depeche Mode-synths op ‘Swing’. De nieuwe song ‘Hurt my heart’ paste qua tekst, pathos en sound perfect bij de doordenderde, gepolijste trein die White Lies heet. Logisch dat ook de toegiften zorgvuldig waren gekozen: Het duistere ‘Taxidermy’, perfect passend op het debuutalbum, waarvan we vandaag de tienjarige verjaardag vierden, en hun aller commercieelste nummer ‘Bigger than us.’Een avondje White Lies: Je weet wat je kunt verwachten, je krijgt het ook, en in een perfect totaalpakket. Uitpakken dat cadeau!
