Het is al vaker geschreven hier op Maxazine. Limburgers mogen in hun handen knijpen als het gaat om het cultuuraanbod in hun provincie en de erbij horende Euregio. Grenzen bestaan de facto niet en het cultuuraanbod net over de grens is vaak verfrissend en verbazingwekkend van kwaliteit, Net 5 kilometer over de grens bij het Nederlandse Stein ligt het Cultureel Centrum Maasmechelen. Regionale cultuurtempel met een goede en diverse programmering. Zeker dus de moeite waard om in de gaten te houden.
Vrijdag 29 november bood CC Maasmechelen het podium aan niemand minder dan Axelle Red in het kader van haar ‘Electro Acoustic Tour’. In het Nederlandse taalgebied mag Axelle dan niet zo heel bekend zijn, maar in de Francophonie en het tweetalige overgangsgebied, dat vlak langs de Nederlandse landsgrens loopt is Axelle Red meer dan een vedette.
Axelle Red, geboren in het Limburgse Hasselt is een van de best verkopende artiesten in de Francophonie met inmiddels meer dan 5 miljoen verkochte cd’ s op haar naam. Voorwaar geen kleine prestatie. Haar grote bekendheid als artieste komt goed van pas als ze voor Unicef ambassadrice wordt en zich steeds meer ook op maatschappelijk vlak gaat inzetten .
In 2018 verscheen haar meest recente album ‘Exil’ waarmee ze na een carrière van meer dan 25 jaar wederom tot in de hoogste regionen van de hitparades weet door te dringen. Sinds september 2018 toert Axelle met een klein combo langs de cultuurcentra in België. Dan is Maasmechelen wel heel dichtbij om deze vedette, die als duo, samen met Franse zanger Renaud medeverantwoordelijk is voor wellicht een van de allermooiste nummers ever: ‘Manhattan-Kaboul’, te gaan zien.
Sowieso is het een verademing om als Nederlander in België naar een concert te gaan. In Maasmechelen ook weer geen telefoons, geen gepraat, geen ‘Hollandse ziekte’. Respect voor de artieste, voor elkaar in het publiek. Kletsen doe je maar op een verjaardagsfuif.
De 572 plaatsen tellende schouwburgzaal van CC Maasmechelen was goed gevuld, maar niet uitverkocht. De titel: ‘Electro Acoustic Tour’ bleek al snel niet te kloppen. Op het gebruik van een akoestische gitaar na was er helemaal niets akoestisch aan dit optreden. Axelle werd begeleid door Dominique Vantomme op keys, Wigbert Van Lierde op gitaar en Simon Le Saint op veelal elektronische drums .
Onder een drone sound die menig middenrif onwillekeurig liet meevibreren kwam de frêle zangeres, badend in het paarse floodlight het podium op om haar publiek te begroeten. Als openingsnummer was gekozen voor het uit 2011 stammende ‘Le Mur’. Voorwaar geen makkelijke opener.
De stem was erg goed, het kenmerkende rasperige randje, het machtige hoog. De song is een showcase voor de chansonnière in Red. De minimale orchestratie die ook de plaatopname kenmerkt komt in deze minimale setting goed van pas. Het optreden werd vervolgd met de recente single ‘Quand le jour se Leve‘ en het prachtige ‘Mum tell your son’ het licht activistische nummer waarin Axelle zich opwerpt als vertegenwoordigster van de vierde feministische golf, en moeders oproept hun zonen #metoo proof op te voeden.
Het nummer werkte verbazingwekkend goed. De elektronische beats, samen met de ronduit bluesy bijna organisch klinkende gitaar die een mooi bed vormen voor de tot dat moment nog geïnspireerd klinkende Axelle. Mooi!
Daarna nam het optreden echter een wat vreemde wending. Het leek of Axelle in de routine modus schoot. Ook de begeleiding die eerst zo goed leek te werken, liet barsten zien waardoor de beperking van deze setting voor de muziek van Axelle Red ook akelig naar voren kwam. Electro beats met minimale keyboard begeleiding bleek uiteindelijk gewoon niet voldoende om prijsnummers als ‘Rouge Ardent’ of ‘Je t’attends’ echt mooi in het voetlicht te brengen.
De drums van Simon le Saint, die meer bekendheid geniet als dj dan als drummer stonden ook veel te hard in de front of house mix, ze waren allesoverheersend. Het gemis van een live bassist werd voelbaar. Wat miste was ontegenzeggelijk een groove, en die heeft Axelle Red echt nodig. Het oeuvre leent zich minder voor deze minimalistische aanpak.
Dit alles leidde tot een ramp. De trein reed op de afgrond af en was niet meer te stoppen. Wat een hoogtepunt in de show had moeten worden werd een grote deceptie. ‘Manhattan-Kaboul’, het fenomenale duet dat Axelle opnam met Renaud werd in Maasmechelen vakkundig van alle magie ontdaan. Hoofdschuldige was eerder genoemde Simon le Saint. Het nummer werd ontdaan van alles. Alleen maar keihard en gevoelloos doorbeukende electronische drums, een dun synthesizer laagje, geen gitaar. Axelle leek ook geen weg ermee te weten. Ze murmelde de tekst, hangend over haar keyboard wat ongeïnteresseerd in de microfoon. Een aanfluiting. Verschrikkelijk. Het publiek snapte er geen snars van, waarschijnlijk heeft een deel het nummer niet eens herkend. Meer dan jammer.
Natuurlijk kwamen publieksfavorieten als ‘Sensualite’ en ‘Le monde tourne mal’ nog voorbij, en daar kreeg Axelle eindelijk de handen mee op elkaar, maar het gemis aan groove bleef. Axelle deed nog een aantal pogingen om het publiek achter zich te krijgen maar dat lukte ook maar gedeeltelijk.
Al met al een wisselend beeld dus van dit optreden. Het had ontegenzeggelijk een aantal magische momenten, maar op andere momenten liet een te veel op routine varende Axelle Red het publiek teveel in de steek. Wat overbleef was vooral het idee van hoe mooi het had kunnen zijn.
