Gisteren kwam Maceo Parker naar de Effenaar in Eindhoven. Het concert begon precies op de aangegeven tijd. Dit bleek een voorbode te zijn van de strak geregisseerde show die Maceo en zijn band ten gehore zouden gaan brengen. Zoals altijd begon het concert met een aankondiging door een dame met een ietwat plat Engels accent. Gek hoedje had ze op, een soort omgedraaide lampenkap. Misschien een knipoog naar de maffe kledij uit de Parliament- en Bootsytijd van Maceo? Niemand snapte het, maar degenen die vaker bij een Maceo-concert waren, zijn er wel aan gewend. Ze is de tourmanager of zo. Haar aan- en afkondiging zijn een traditie, een gimmick.
Er was een divers publiek naar de Effenaar afgereisd. Veel muziekliefhebbers die hun zoveelste Maceo-optreden gingen meemaken. Mooi rustig afwachtend, makkelijke uitgaanskleren aan. Als liefhebber in dit genre kun je ongezien een Maceo-kaartje kopen namelijk, aangezien de show muzikaal heel goed is, en een hoog entertainment gehalte heeft. In Nederland, waar Funk toch een beetje een ondergeschoven kindje is, krijg je dan toch weer even dat gevoel van vervlogen tijden. Dat dachten ook een aantal bezoekers die hun kinderen mee hadden genomen. Wellicht zouden deze jonge kinderen hiermee hun allereerste concert ooit aanschouwen als onderdeel van een stukje opvoeding. Misschien dat ze het oppikken, de verstopte boodschap die Maceo over wil brengen.
Maceo gooit het steeds over de liefdesboeg. Daar zou alles om gaan in het leven. Er stond zelfs een klein bordje op het podium met ‘LOVE’ erop. Hij wees er een keer naar. Voor hen die het nog steeds niet hadden verstaan. De boodschap zou liefde kunnen zijn, maar je komt naar hém kijken, en zijn band. En je moet even door het geroutineerde karakter van de show heen kijken; de hele twee uur meemaken om te voelen wat het is. Je kunt honderd keer zeggen dat iets liefde is, maar dan hoef je het nog niet te voelen. Wat iemand dóet bepaald wat hij is, niet wat hij zegt. En eigenlijk komt er verder niks van liefde voorbij, het lijkt meer een gebaar van dankbaarheid te zijn van hem en zijn mensen naar de fans toe. Dankbaar dat hij mag spelen, zo ver van huis. Zijn aanwezigheid en muziek raken iets anders.
De shows van Maceo Parker zijn door de jaren heen steeds veranderd. Vaak neemt hij naast zijn trouwe infanterie ook andere muzikanten mee. En altijd wel wat familie. Nu was het een blije nicht en ze zong background, en kreeg ook even haar moment van roem toen ze mocht soleren terwijl haar oom haar begeleidde op dwarsfluit. Vroeger waren ook zijn broer, de drummer, en een rappende zoon van de partij. Fred en Peewee gaan allang niet meer mee, maar zijn line-up is altijd perfect. De musici staan in dienst van Maceo’s theatrale vertoning. In pak met stropdas. Sommige muzikanten hadden het colbertje uit waardoor het ook een beetje Nederlandse buschauffeurs leken.
Parker maakte grapjes, betrok het publiek in muzikale vraag- en antwoordspelletjes en reageerde soms op opmerkingen uit het publiek. Het publiek hing tijdens deze intermezzo’s aan zijn lippen. Op een gegeven moment neuriede Maceo hele stukken, en vroeg het publiek om hem na te doen. Hier werd trouw gehoor aan gegeven. Hij deed zijn eigen ding, maar hield wel rekening met zijn toehoorders. Als je zijn grapjes voor het eerst hoort is dat lachen, maar als je dan naar de band kijkt lachen die niet meer, omdat ze het hele repertoire uit hun hoofd kennen. Heeeeel af en toe is er dat spontane moment. Het is ook lastig, je moet als topartiest wel dat ding leveren waarvoor iedereen komt. En voor hen is het ook gewoon werk. Het leek ook een James Brown-achtige strakheid te hebben, maar dan met meer luchtigheid en alles met humor. James Brown was veel serieuzer.
In de funkshows van weleer was er veel ruimte voor improvisatie en kon iedereen wel een keer shinen op zijn instrument als hij daar zin in had. Tegenwoordig is bij Maceo alles vooraf georkestreerd. Iedereen kwam aan de beurt om te soleren, maar ze wisten wel precies wanneer en voor hoe lang. Dit nam niet weg dat alle muzikanten wisten te imponeren, en lieten zien dat zij rasartiesten zijn die op het podium thuis horen.
Maceo’s show is een afwisseling van uptempo funky stuff en vervolgens een terugschakeling naar lagere energie. Al zijn vaste punten passeerden de revue en de belofte van 98% Funk werd niet waar gemaakt. De muziek was lekker, maar de funk maakt nog maar voor de helft deel uit van de show. En op het einde van de show, heb je dan de boodschap gevoeld? Iedereen neemt natuurlijk iets anders mee en beleeft het anders. Maceo houdt van zijn publiek. En wij houden van hem. Kan niet anders. Zo’n vakman, zo’n sympathieke muzikant, zo’n ervaring met de groten der aarde, en zulke waanzinnige muziek.
Foto’s Mira van der Hagen