Afgelopen vrijdag 25 oktober kwam onder de titel ‘Humans’ alweer het derde album uit van het Engelse London Afrobeat Collective. Het negen man sterke collectief, met muzikanten uit Engeland, Italië, Frankrijk, Congo, Argentinië en Nieuw Zeeland belooft in haar biografie door te gaan, daar waar de godfather van de Afrobeat, Fela Kuti, verstek moest laten gaan na zijn overlijden aan Aids in 1997. Dat is an sich al wel iets om de wenkbrauwen wat over op te trekken, omdat de muziek van Fela Kuti springlevend gehouden wordt door door zijn zonen Femi Kuti, en de laatste jaren ook door Seun Kuti, die de wereld overtrekt met de originele band van Fela, Egypt 80.
Het album kent 8 tracks en is 100% Afrobeat, daar is niets van te zeggen. Voegt het iets toe aan de immense Afrobeat legacy? Nee. Het is geslaagd in uitvoering, en de productie is heel netjes, maar het album mist dus originaliteit en vooral ook de rauwheid van “echte” Afrobeat artiesten zoals Fela Kuti, maar ook Orlando Julius, Manu Dibango, Osibisa of Jupiter Bokondji. Ja, je doet jezelf als band wat aan door te zeggen dat je de erfenis van Fela wel even voort gaat zetten. Je gaat er dan mee vergeleken worden.
Het London Afrobeat Collective is muzikaal goed onderlegd, en het album klinkt mooi gebalanceerd, transparant, lekker HD zeg maar. Fela maalde daar niet om. Het album is zeker de moeite waard om te beluisteren, maar zal toch bij veel mensen daarna in de kast belanden, simpelweg omdat je niet naar de London Afrobeat Collective gaat luisteren als je ook naar ‘No Agreement’ van Fela kan luisteren. Dat is jammer, want daarmee classificeert de London Afrobeat Collective tot een soort van heritage band, en daar zijn ze echt te goed voor. Is het dan een onbegonnen zaak om in dit genre nog muziek te maken? Nee hoor, luister maar eens naar de Franse band Vadou Game, die juist excelleert op de Afro-beat en er een nieuwe dimensie aan weet te geven. Vadou Game is dan haute couture en London Afrobeat Collective komt niet verder dan erg mooi uitgevoerde pret-a-porter.
‘Power to the Women’ is als single uitgebracht, zelf zou ik ‘Stop Talking’ een betere keuze hebben gevonden, maar misschien wil de band meeliften op de vierde emancipatiegolf. Dat zou me niets verbazen, want het hele album komt gewoon wat te bedacht over. Commercieel? Zeker, en dat past gewoon niet bij Afrobeat.
Ondanks het feit dat het album technisch perfect is gemaakt, mis je de roots, de rauwheid, de gedrevenheid. Afrobeat is geen disco. Afrobeat heeft een hart dat klopt. Op dit album is de hartslag ver te zoeken. Maar dat is geen probleem. Er is genoeg echte Afrobeat. (5/10) (London Afrobeat productions)
