Hoogzomer op het dakterras van Museum M in Leuven. Niet echt de plaats en het jaargetijde voor een concert van Low Land Home, zo lijkt het. Een band die je meer zou verwachten in een intiem zaaltje, warm en knus, terwijl buiten de eerste herfststorm door de bladerloze takken van de bomen blaast.
Maar zanger Jo Geboers (in casual zwart gekleed, witte sneakers, hippe baard) heeft er duidelijk zin in. Dit is het enige concert van zijn band voor deze zomer, na een kleine promotietournee in het voorjaar van hun eerste full-album ‘Out of my mind’. In het najaar zullen nog enkele optredens volgen (hopelijk ook Nederland!). Nu doen we het met de Zomerbar in Leuven. Geen verkeerde locatie, overigens.
De soundcheck is in orde en een uurtje voor aanvang van het concert lopen we met de bandleden naar een gezellig terras in het historische centrum van Leuven. Hier stelt Jo zichzelf en de band van eind twintigers (nogmaals) aan ons voor. “Ik heb Low Land Home in 2016 opgericht toen ik met een aantal demo’s in mijn hoofd zat. Ik ben gaan opnemen en toen is de bal gaan rollen.” Jo had al ervaring als bassist en backing vocal in andere bands, kwam van Limburg naar Gent en leerde daar de overige muzikanten kennen. Eerst zangeres Jolien Bové, waarmee hij als duo optredens ging doen onder de naam Low Land Home; een naam afkomstig van J. Tillman (Father John Misty, Fleet Foxes). “Hij zingt ergens heel traag over Low Land Home, en ik vond dat wel goed klinken. Heeft dus niets met Belgisch laagland te maken.” Daarna kwamen ook de huidige drummer Pieter Jan Jordens en bassiste Muriel Boulanger in de band. Voor allen werd Low Land Home hun nieuwe thuis, hoewel iedereen buiten Jo ook nog enkele veelzijdige zijprojecten bleef behouden.
In de bio wordt Low Land Home vaak beschreven als de band van Jo Geboers. “Dat was ten tijde van de EP (2016) inderdaad wel zo, maar nu is het echt wel een band, en dat voelt ook zo aan.” Pieter-Jan vult direct aan: “De impact gaat veel verder dan de eigen partijen. Je schrijf samen de muziek, je hebt opmerkingen over elkaars partijen.” Volgens Jo is dat goed terug te horen als je de EP vergelijkt met hun nieuwste album uit 2019. “‘Out of my mind’ is diverser, breder qua sound, heeft ruimere stijlen door elkaar, is iets gedurfder misschien. Op de EP was alles heel braafjes.” Maxazine is in ieder geval zeer te spreken over ‘Out of my mind’.
’Out of my mind ontstond na een jaar toeren. Zo’n 80% was al klaar toen we de studio ingingen. Daar werden de nummers verder uitgediept en heeft ook producer Nicolas Delépine een grote invloed gehad op de sound.“ En Jo geef meteen ook een voorschotje op de evolutie van de groep: “We vonden toen ook dat het tijd was om meer elektronische dingen erin te doen.”
Ondertussen wordt het eten uitgeserveerd (“Er zit toch geen vlees in, hè?”), zodat iedereen gesterkt aan het komende concert kan beginnen. We praten rustig verder in een gezellige ambiance op een mooie zomeravond. “De sound is steeds organisch gegroeid”, waarna Jo duidelijk aangeeft dat het toeval groter is dan een strikt doel. “Zowel bij de zoektocht naar muzikanten, als de kennissenkring die je hebt opgebouwd, de voorprogramma’s die je doet, zoals Isbells, Marble Sound.”
Maar dat maakt natuurlijk toch nieuwsgierig: heeft Low Land Home dan geen doelen? “Natuurlijk wel, maar die liggen meer op de groei van de sound, dan op de grootte van de optredens.” Voor Jo is de AB natuurlijk ook heel leuk, alsmede bepaalde festivals, “Maar dat is niet het doel.”
Vragend naar het genre dat Low Land Home zichzelf het liefste opplakt, moet hij goed nadenken en afwegen. “Tsja, ik kom altijd snel uit op indie, maar ja, wat is indie tegenwoordig,” stelt hij zichzelf de vraag. Om meteen met een genuanceerd alternatief te komen: “Misschien is het Indie minimalistische pop of sfeervolle pop.” Ook het woord melancholie wordt vaak gebruikt in recensies. Zelf benadrukt Jo ook graag de contrasten in hun sound: donker en licht, elektronisch en akoestisch. ”Het altijd een beetje zoeken, omdat de dingen gewoon ontstaan zonder dat we vooraf stellen dat de nummers zo en zo moeten klinken.” Maar Jo zorgt wel steeds voor de basisideeën. “Deze ontstaan als melodieën achter de piano.” Vervolgens schrijf hij de teksten erbij.
“Hoe belangrijk zijn die teksten eigenlijk?” “Mhhh, die zijn op zich wel belangrijk, maar ik begin altijd met akkoorden. Dan komt er iets van melodisch gemompel en daar plak ik woorden op”. Jo vertelt het heel open en plezant. “Als ik achteraf terug kijk, dan blijkt het wel goed te kloppen. Ik laat de anderen ook luisteren of het goed is, literair in orde is. Voor mij gaat een nummer over een bepaald gevoel dat je in tekst probeert te gieten. De letterlijke betekenis is dus niet zo belangrijk, maar wel het gevoel dat het oproept. Het gaat om algemene gevoelens, misschien vanuit mijn vooropleiding als psycholoog”.
Nieuwsgierig naar het meest typische nummer van de band, aarzelt Jo voor zijn antwoord: ”Op de plaat zijn dat ‘Drifting’ en ‘Every need’, omdat die wat dreiging in zich hebben en een mooie afwisseling kennen tussen elektronisch en een warme stem. Live vind ik ‘This Life’ wel heel cool, omdat het heel kabbelend opbouwt en dan die uithaal… .” Maar als je het me de volgende week weer zou vragen, dan zou ik misschien weer wat anders antwoorden.” Helaas zijn we niet in de gelegenheid om dat te checken. Overigens blijkt een nummer voor de bandleden nooit echt af: “In de studio zijn de nummers blijven groeien. En ook live. ‘This Life’, van de EP, klinkt nu bijvoorbeeld voller en zwaarder. En ‘Drifting’ kun je ook steeds verder uitbouwen.”
Er zijn echter nog geen nieuwe nummers klaar. “Dat wordt nog een heel proces hoe we verder gaan. Het is nu steeds organisch gelopen, maar Muriel en Pieter-Jan zullen niet altijd beschikbaar zijn. Kijken hoe we aan de slag blijven. Zien hoe we de ideeën die ik nu heb, kunnen vertalen naar de band. Ik heb wel een paar demo’s… .“ Lachend: “Ik blijf bezig.”
Tijd om over een belangrijk aspect van de muziek van Low Land Home te beginnen: de stem van Jolien. “Zij is heel belangrijk; afhankelijk van het nummer, soms als lead, soms als tweede stem. En we hebben in recensies inderdaad vaak gehoord dat onze stemmen heel goed bij elkaar passen. Haar timbre past heel goed bij de mijne. Dat is voor ons ook heel belangrijk voor de volgende nummers die we gaan maken.”
Over recensies gesproken, we zijn heel nieuwsgierig hoe we Jo zouden kunnen vlijen. “Met welke band zouden we jullie dan moeten vergelijken?” “Vroeger The National; wat op zich misschien raar is omdat we zelf geen gitaar hebben, maar vooral vanwege mijn stemtimbre. Ik hoop voor de toekomst dat we richting Bon Iver zouden kunnen gaan; of Radiohead. Dat experimentele… om met alleen een geluidje en een stem heel lang iets heel interessants doen. Daar wil ik ook naar toe, om meer uit te puren: dit is Low Land Home.”
Nog steeds een zoektocht dus, als groep, met Jo als duidelijke frontman. Een zoektocht met een stevige en herkenbare basis, van waaruit organisch verder kan worden gegroeid naar een nog meer eigen sound. Daar hebben we alle vertrouwen in.
Ondertussen valt de avond en geniet Low Land Home verder van hun maaltijd op het terras. Nog niet wetende dat zij dadelijk een prachtig concert zullen neerzetten in de Zomerbar. Het leven kan heel mooi zijn.
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
