Op donderdag 9 Mei presenteerde Parkstad Limburg Theaters, in de mooie Limburgzaal van het theater in Heerlen een concert van niemand minder dan Sergio Mendes. De zaal was dan ook uitverkocht door liefhebbers van de unieke sound waarmee Mendes al 50 jaar zijn stempel op de muziek weet te zetten.
Mendes maakt een slim uitgelezen mix van originele Braziliaanse bossanova en popmuziek, waarbij je sinds de hernieuwde hit uitvoering van zijn bekendste nummer ‘Mas Que Nada’ tegenwoordig ook gerust dance en rap aan toe mag voegen. In originele versie werd dit nummer in 1966 al een wereldhit, uitgevoerd door zijn band Brasil’66.
De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor dit allereerste concert van Mendes in Limburg. De band liet meteen horen uit het juiste hout te zijn gesneden door perfect de bossanova neer te zetten. De heerlijke laid back feel op de karakteristieke 65 bpm kreeg extra glans door het gebruik van de dwarsfluit. De bossanova heeft altijd een beetje de ‘filmmuziek’ of easy listening B film feel over zich. Heerlijk, het zó goed uitgevoerd horen worden is genieten.
De band bestond naast Mendes op toetsen uit drums, percussie, toetsen, gitaar, twee zangeressen en de bas. Daar moet wel nog even een eigen alinea aan gewijd worden want toen de bassist het podium op kwam moest er toch even twee keer in de ogen gewreven worden. Ja het was echt waar, daar stond de bas legende Alphonso Johnson bas te spelen in de band van Sergio Mendes. Johnson is een legende on its own. Voormalig bassist bij jazzrock legenden Weather Report en zeer veel meer. Stilistisch in zijn eigen genre nogal ver afstaand van Mendes, maar ook vanavond toch de basis van een enorm goed spelende ritmetandem. Toch een beetje of je gitaargod Steve Lukather slaggitaar ziet spelen in het orkest van Guus Meeuwis. Heel bijzonder.
De arrangementen zoals we die van de originelen kennen werden niet benaderd vanavond, door de beperkingen die de compacte band met zich meeneemt. De vaak prachtige originele blaas en strijk arrangementen, kenmerkend voor een nummer als ‘Waters of March’. Mendes en de toetsenist bespeelde bijna een standaard workstation die qua geluid niet wereldschokkend waren. Mendes speelde met name de piano/ fender rhodes partijen, terwijl de andere toetsenist vooral de strijkers en blazers voor zijn rekening nam. Geen ideale oplossing, maar een orkest van 30 man overal mee naar toe nemen zou de kaartjes onbetaalbaar maken.
De twee zangeressen kweten zich prima van hun taak, en waren duidelijk enorm op hun gemak in het genre dat ze hun hele leven al zingen. De dames zagen er uit alsof ze gestyled waren door dezelfde stylistes als die van Agneta en Frida van ABBA in de jaren 70, hetgeen wonderwel werkte bij de swingende muziek. Toch ging de zang ook niet altijd even soepel. Bij de Mendes versie van Beatles nummer ‘Fool on the Hill’, ooit nog een grote hit voor Mendes, werd pijnlijk duidelijk dat de hoge tonen echt buiten het bereik van de zangeres lag die even later als mevrouw Mendes aan het publiek werd voorgesteld. Een concessie om het familieleven op peil te houden?
Het is verbazingwekkend om te horen hoeveel nummers uit het oeuvre van Mendes echt wel tot het collectief muziekgeheugen zijn gaan behoren. ‘Aqua de Beber’, ‘Upa Nequinho’, ‘O Que Será’, ze kwamen allemaal voorbij. Mendes zat relaxed op het podium , maakte af en toe grapjes met het publiek en had het duidelijk naar zijn zin. Af en toe haalde hij een mannelijke vocalist/rapper erbij op het podium die de meer recente remix versies voor zijn rekening nam en het publiek naar zijn hand wist te zetten.
Als dan bij de easy listening classic ‘Going out of my head’ de vocals voor zijn rekening neemt gaat het dan toch jammer genoeg mis. De zang is vals, de man moet knijpen en knokken om de song voor het voetlicht te brengen. Wellicht had hij zijn dag niet. Maar op dit niveau zou dit niet mogen gebeuren. Je ziet de muzikanten wit om de neus wegtrekken en ze spelen het nummer met uitgestreken gezicht uit.
Veel maakte het allemaal niet uit, want het publiek was inmiddels helemaal in de mood gebracht voor het langverwachte hoogtepunt van de avond, de song waar iedereen voor is gekomen. ‘Mas Que Nada’ werd in een wervelende versie gebracht, met rap en muzikaal vuurwerk. De band op haar best. Sergio zag met een grote lach op zijn gezicht hoe de zaal zich compleet overgaf, opstond en voor de stoelen ging staan dansen.
Heel even ging de man van stage af na zijn grootste hit, even een slok water en een handdoek door zijn gezicht. Binnen twee minuten was de band terug voor toegift en afsluiter ‘Pais Tropical’, ultieme feel good muziek, en de perfecte afsluiter voor een avond vol nostalgie en mooie muziek. Dat het niet de laatste keer mag zijn geweest dat we Sergio Mendes in Limburg zagen.
Foto’s (c) Patrick Strouken / Maxazine
