Zittend op een verlaten strand. Met je blote voeten in het lauwwarme zeewater. Je hoort de zilte wind door de palmbomen ruisen en ziet de golfjes kalm naar het strand rollen. Achter je staat je rugzak, die je over de hele wereld heeft vergezeld. Je wilde weg, van alle hectiek, je rust vinden en even op jezelf zijn. De wereld over. Nadenken over je relatie. En nu zit je hier, op deze prachtige plek, alleen. En door je hoofd gonst de muziek van Bayonne…
Elke song die ooit is geschreven, schept zijn eigen sfeer. En dit is de sfeer van de songs op ‘Drastic Measures’ van Bayonne. Voortkabbelend, zomers, meditatief, melancholiek. Bayonne is het eenmansproject van Roger Sellers, een multi-instrumentalist uit Austin, Texas. De man, met kenmerkende jaren ’70 snor, is een kei in het knutselen van songs, die bestaan uit diverse lagen van klanktapijten. Deze zijn geweven van allerlei samples die hij zelf jarenlang heeft verzameld. Laag na laag, loop na loop bouwt hij aan een totale song. Dit klinkt misschien heel erg ambient, maar is het zeker niet. De songstructuren zijn heel traditioneel, poppy, en leunen aan tegen de chillwave van bijvoorbeeld Toro Y Moi en Air France, mede door het gebruik van percussie, synths en galmende piano.
Dit levert meteen ook het punt van discussie op: is dit hiermee een goed album? Ja en nee. Wil je in de relaxmodus komen, met een cocktailtje in de hand en zwijmelen bij je (verloren gegane) liefde? Dan is dit een goed moment om ‘Drastic Measures’ op te zetten. Verwacht je echter een avontuurlijker randje elektronica, dan is dit product toch echt te braaf en bij vlagen zelfs te saai.
Het album opent heel exemplarisch met QA: een eerste laag van pastorale koorgeluiden, waaroverheen percussie en repeterende samples zijn gelegd, die leiden tot een zwoele, warme popsong, mede door het hoge, zweverige stemgeluid van Roger Sellers. Uiteraard ook vervormd, gedubd, geknipt en geplakt. Heel knap gedaan en het resultaat mag er zijn.
Dat geldt ook voor de titelsong en single Drastic Measures. Kenmerkend zijn de verschillende lagen percussie die verrassend mooi in elkaar grijpen en leiden tot een soort Afrikaans, bezwerend ritme, dat je al snel in een aangename flow brengt. De pianoklanken vullen de ruimtes hiertussen prima op, waarover de stem van Sellers optimaal zijn gang kan gaan: van een fluisterend begin tot uiteindelijk uitmondend in ferme uithalen over de onbegrepen liefde. Het pareltje van dit album.
De volgende twee nummers, Same en Gift, glanzen helaas wat minder en zijn te weinig uitdagend. Ze moeten het vooral hebben van de elektronische piano, die zoals zo vaak meer als repetitieve percussieklank dan als melodie instrument wordt in gezet. En hierbij verzandt (hebt u hem: het strand …) Bayonne in zijn eigen loopings, herhalingen; het euvel dat ook het album ‘Primitives’ uit 2016 had.
De spanning komt gelukkig weer helemaal terug in Uncertainly Deranged. Eigenlijk gewoon een prachtig nummer, de ultiem popsong bijna. Een fraai gearrangeerd kunstwerkje, waarvan er dus gelukkig ook enkele van te vinden zijn op dit album. Het is dan ook jammer dat het album afsluit met Bothering, een ballad met alleen stem, zonder loops en lagen, zonder legostukjes van percussie, die perfect in elkaar passen.
Onbedoeld bewijst deze afsluiter dat de eigenzinnig opgebouwde leefwereld van Roger Sellers een heel mooie kan zijn, als alle stukjes op hun plaats vallen. Zo niet, dan blijft er te weinig over en zit je op het strand te lang te wachten op die ene hoge golf die alles in één klap een beetje spannender maakt… (7/10) (City Slang)
