Menig rockliefhebber kent Praying Mantis natuurlijk. De band werd in 1973 opgericht door de broers Chris en Tino Troy. Destijds waren ze één van de meest invloedrijke bands van het NWOBHM, voluit: New Wave Of British Heavy Metal. Deze metal stroming ontstond toen de punkbeweging inzakte. Praying Mantis is geen geheel Engelse band, want sinds 2013 is Hans In ‘t Zandt de drummer en John ‘Jaycee’ Cuijpers de frontman. Deze twee Nederlandse rockers spelen in een groot aantal rock/metal bands.
Eigenlijk zou de Nederlandse classic rockband Terra Nova deze avond openen, dit ter promotie van hun album ‘Raise your voice, dat ongeveer een maand geleden uit kwam. Helaas was frontman Fred Hendrix geveld door griep. De vervangende support act was Van Hagar, een Van Halen tribute band. Een logische keuze, want John is ook hier frontman van. Hans is drummer van Terra Nova, hij zou dus eigenlijk twee sets spelen. Daarom nam hij het stokje over van Patrick Eijdems, de drummer van Van Hagar.
Van Hagar
Er zat een sjaaltje om de microfoonstandaard geknoopt, natuurlijk met de Amerikaanse vlag. Vier van de vijf bandleden verschenen op het podium, Ron Hendrix liet mysterieuze tonen uit zijn keyboard komen, Coen Pots speelde een lekkere groove. Het was het intro voor ‘Runnin’ with the devil’. Vlak voordat John moest gaan zingen, kwam hij tevoorschijn. De eerste hoge vocale uithaal was meteen raak, schijnbaar moeiteloos haalde hij alle hoge noten, bovendien kwam hij makkelijk boven de muziek uit. De microfoonstandaard gebruikte hij als attribuut in zijn performance.
You really got me
In ‘Amsterdam’ had John even moeite om boven de muziek uit te komen. Maar hij bleef beweeglijk en charismatisch als altijd. Hij toonde niet alleen fysieke, maar ook gelaatsexpressie. Het was duidelijk dat hij zich weer volledig gaf. Er was volop interactie tussen de bandleden. Van Hagar had het duidelijk naar hun zin op het podium. ‘Hot for teacher’ begon met een drumsolo van Hans. Deze werd in het flitsend licht gezet door de lichtman van De Bosuil. Gesuino Derosas had zo’n zelfde gitaar als David Lee Roth. Tijdens ‘Eruption’ soleerde Gesuino, hij stond helemaal aan de rand van het podium, en speelde met beide handen op de hals van de gitaar. Hierna volgde nog hits zoals ‘You really got me’, het refrein werd meegezongen door het publiek. Zoals verwacht was ‘Jump’ het laatste nummer. Coen was degene die een aantal keer sprong.
Praying Mantis
Ook dit keer betrad frontman John als laatste het podium, zijn eerste woord was: “BOSUUIIL!!”, vervolgens zong hij de eerste zinnen van ‘Captured City’. John’s zang was weer dik in orde. Tino Troy bleek nog even levendig als voorheen, hij sprong en bewoog als een twintiger. Ook zijn broer bassist Chris was behoorlijk beweeglijk. Door deze beweeglijkheid en de interactie tussen de bandladen, kwamen de fans ogen te kort. Gitarist Andy Burgess was iets rustiger, maar ook hij straalde van plezier. Er werd spontaan meegeklapt bij aanvang van het oudje ‘Praying Mantis’ (1980). Hier stonden vier rockers op een rij met een big smile te spelen. De samenzang in ‘Panic in the streets’ was niet overal loepzuiver. Dat werd ruimschoots goedgemaakt in ‘Highway’, hier was de blend van de vijf stemmen zeer goed. Tijdens ‘Keep it Alive’ waren er technische problemen bij Troy, er klonk een hinderlijke piep door de zaal. Hij kreeg het niet direct opgelost, en keek even ‘verontschuldigend’, maar ‘the show must go on’, en dat gebeurde.
Gravity
Van ‘Gravity’, het nieuwste album, werd ook ‘Mantis Anthem’ gespeeld. Troy zat bomvol met energie en deed met vlagen lekker gek. John zong duidelijk, het refrein was bijna woord voor woord te verstaan. Weer liet John een poweruithaal horen waar je ‘U’ tegen zegt. ‘Cry for a new world’ was een goede aanloop voor de akoestische nummers. Men begon met ‘Turn the tide’. Enkele ‘fans’ hadden niet de beleefdheid om hun gesprek te staken. De echte fans zongen zachtjes en respectvol mee. De samenzang van de band was subliem, dat kon van de fans niet gezegd worden, ach dat hoorde erbij. Aansluitend speelden ze ‘Simple man’ van Lynyrd Skynyrd. Hans gebruikte tijdens deze nummers brushes.
Children of the earth
Met ‘Fight for your honour’ ging het gas er weer op, dat gold voor zowel de muziek als de performance. De energie bij de bandleden bleef bestaan. Zo nu en dan spiekte John heel even naar beneden, om een blik op de songteksten te werpen. Heel begrijpelijk, want hij zingt in misschien wel tien bands. Zijn spieken was zo minimaal dat het nauwelijks opviel, chapeau! ‘Dream on’ was wat meer ingetogen, dit zorgde voor een gevarieerde setlist. Natuurlijk paste de band hun manier van performen hierop aan. Als de muziek het toe liet, was er weer volop energie en interactie. De mannen haalden zelfs gekkigheid uit met elkaar, het leken soms ‘kwajongens’. Toch was het nergens te gek of over de top. De volle bak power bleef tot en met de laatste noot van de toegift ‘Children of the earth’.
Na afloop nam Praying Mantis uitgebreid de tijd om met de fans te praten en met ze op de foto te gaan. Ook dit deden ze met energie en gekkigheid, waarbij hun vrolijke kreten een tijdlang door De Bosuil weerklonken.
Foto’s (c) Emily Parry
