Graham Gouldman is al vanaf het begin de frontman van 10cc, naast zijn werk voor deze legendarische Engelse band schreef hij echter honderden hits voor andere artiesten. Hij werd dan ook, zeer verdiend, in 2014 opgenomen in de songwriters hall of fame. Gouldman mag dan inmiddels 72 jaar zijn, hij tourt nog steeds vrijwel constant met 10cc en onlangs was hij in Nederland voor een aantal soloconcerten waarbij hij materiaal speelde uit zijn rijke oeuvre, bestaande uit nummers die hij voor zichzelf, voor 10cc en voor een keur aan andere artiesten heeft geschreven. Op 6 februari speelde hij in het muziektheater in Eindhoven waar Maxazine hem opzocht en met hem sprak over het genot van een liedje te schrijven, terwijl je met je gitaar op bed zit, vriendschappen en de aanhoudende jacht op de perfecte popsong.
Op de vierde verdieping van het muziektheater in Eindhoven heerst serene rust in de gangen, geen muziek, geen geluid, geen stemmen. Als ik langs Iain Hornal loop, die Graham Gouldman op gitaar en vocals begeleidt en vorig jaar nog in Jeff Lynn’s Electric light Orchestra de Ziggo Dome deed exploderen, hoor ik hoe hij zachtjes, achter zijn hand in de telefoon sprekend, zijn moeder de groeten doet. Ook rocksterren missen hun familie als ze ‘on the road’ zijn.
Als ik me net heb geïnstalleerd in de comfortabel ingerichte kamer die voor het interview is gereserveerd komt Graham Gouldman zachtjes naar binnen gelopen. Gouldman praat rustig en zacht, hij is vriendelijk en met hem daalt er een fijn soort ‘zen’ atmosfeer over ons heen
Interviews doen vind Gouldman altijd nog leuk. “Zeker als het dit soort één op één gesprekken zijn”, zo zegt hij. Het is een ander verhaal als hij bij het begin van een tour of nieuwe release opgesloten wordt in een BBC-studio om dan via ISDN-lijnen de hele dag achtereenvolgens hetzelfde verhaal te moeten vertellen aan tien mensen met allemaal dezelfde vragen. “Dat is het enige dat niet leuk is van wat ik doe. Het is ‘mindboggling’.”
De setlist van zijn ‘Heartfull of songs’ tournee is zeer uitgebreid en beslaat alle fases van zijn carrière. Van zijn eerste songs voor de Yardbirds tot aan zijn meest recente solo EP ‘Play nicely and Share’. “Het blijft een uitdaging om een mooie setlist samen te stellen”, aldus Gouldman, “en het blijft leuk om mooie nieuwe arrangementen te bedenken, zoals nu bijvoorbeeld ‘Good Morning Judge’.” Op de setlist staat ook de WAX hit ‘Bridge to your heart’, toch een typisch synthesizer nummer. “Ik was vastbesloten dat nummer te spelen”, zegt Gouldman, “Het nummer is opgenomen met alleen maar synthesizers en een Linn drumcomputer, maar ik denk dat de akoestische versie toch de originele versie eer aan doet. Ik heb geprobeerd de geest van het nummer ook in de akoestische versie te vangen.”
Bij de meeste andere nummers was dat een stuk makkelijker volgens Gouldman. “Die nummers werden allemaal geschreven op een akoestische gitaar. De oudere zelfs toen ik nog thuis woonde en met mijn gitaar boven op mijn bed ging zitten om een liedje te schrijven. Met je gitaar, zittend op je bed, de perfecte plek om liedjes te schrijven.” Gouldman is inmiddels met zijn 72 jaar de pensioengerechtigde leeftijd al enkele jaren te slim af geweest, maar blijft natuurlijk de vraag waarom hij eigenlijk continu op tour blijft gaan. De man hoeft voor niemand meer iets te bewijzen. Waarom ik doorga? Waarom gaat iemand zo lang door?”, slingert Gouldman de vraag terug. “Waarom blijft McCartney doorgaan, waarom blijven de Stones maar doorgaan? Waarom blijft Ringo maar doorgaan? Ik kan het je vertellen, want ik doe het zelf ook. Ik ga door omdat ik houd van wat ik doe, en omdat ik ook niks anders te doen heb.”
Vorig jaar speelde Gouldman een tour met de Ringo Starr Allstar band. ‘Het was leuk om ook eens een keer niet de oudste man op het podium te zijn, sinds lange tijd. Ringo Starr is inmiddels 78 jaar en hij gaat ook niet stoppen. We vinden het gewoon te leuk om te spelen” Toch is het niet alleen die liefde voor de muziek, het zich afvragen wat je anders zou moeten doen. Misschien is dat toch een net iets te eenvoudige verklaring waarom Gouldman maar door blijft gaan.
In tegenstelling tot de concerten van 10cc, die een aaneenrijging zijn van hits – een mogelijkheid om de erfenis van 10cc levend te houden – is de set die Gouldman solo speelt is een persoonlijke set. Naast de hits speelt hij liefdesliedjes voor zijn vrouw Ariella en in een song als ‘Daylight’, een hommage aan de helaas te vroeg overleden Andrew Gol (zijn partner in WAX), zit een aanwijzing verstopt waarom Gouldman maar door blijft gaan. De gezamenlijke liefde voor muziek en het wederzijds respect oor elkaar als mens en muzikant zat heel diep.
“You didn’t have a choice, the music and the voice, made a beautiful noise together
We wrote the whole day long, chasing the perfect song, I knew that we belonged whatever
I wish that you were here with me
Wipe away the tears and see”Graham Gouldman – Daylight
Gouldman blijft doorschrijven, blijft samenwerken met andere artiesten. Zoals met Iain Hornal, voor wie hij samen met oud 10cc-collega Kevin Godley een prachtige song schreef. “Als ik thuis wel eens tegen mijn vrouw begin over misschien ooit te stoppen, moet ze lachen: ‘Jij gaat nooit stoppen’, zegt ze dan, ‘jij zult gestopt worden’.”
Als Gouldman praat over het schrijven van muziek, zie ik hem vooraan op zijn stoel gaan zitten en hij buigt zich voorover. Het relaxte gesprek over ditjes en datjes is veranderd in een gesprek dat ook voor Gouldman van belang wordt. “Je kan niet altijd maar liedjes over meisjes blijven schrijven”, zegt Gouldman, “Ooit ben je daar klaar mee. Ik schrijf nog wel over fictieve gebeurtenissen, maar ik ben nu ook op een leeftijd gekomen dat ik steeds makkelijker kan putten uit mijn persoonlijke leven. Ik merk dat ik wel nog op dezelfde manier liedjes schrijf, maar dat mijn manier van teksten schrijven verder is geëvolueerd, ik heb gewoon meer leven achter me dat als inspiratie kan dienen.”
“Een nummer moet authentiek zijn, doorvoeld, en goed gemaakt.” Gouldman heeft ook nu nog een hoop fragmenten en ideeën voor nummers klaar. “Ik mis het werken in de studio. We zijn zo lang op tour dat ik er niet aan toe kom om echt te gaan zitten om de ideeën die ik heb uit te werken. Zoals gezegd is de beste plaats om een nieuw nummer te schrijven thuis, met je gitaar zittend op je bed.”
“Ik weet hoeveel geluk ik heb gehad”, vervolgt Gouldman, “Ik heb het songschrijven niet geleerd, het is een gave, een cadeau.” En na een korte pauze waarin hij zoekt naar woorden vervolgt hij: “Weet je, ik wil dat mensen hetzelfde voelen als wat ik voelde toen ik het liedje schreef. Zelfs nu, na al die jaren zijn er nog bepaalde teksten in mijn liedjes die niet makkelijk zijn om te zingen, omdat ze voor mij zo diep gaan.” Het is dan ook misschien wat makkelijk om te zeggen dat Gouldman niet stopt omdat hij niks anders kan en ‘Wat moet ik thuis doen? is misschien ook wel een kleine reden, maar uiteindelijk is Gouldman gewoon nog niet klaar met zijn zoektocht. Het beste nummer is nog niet geschreven.
Ik herinner hem nog een keer aan de frase uit ‘Daylight‘. Is dat het dan? “Yeah………that’s it, keep chasing the perfect song…Isn’t that beautiful?”
Foto’s (c) Patrick Strouken
