Afgelopen december kwam, na ‘Versatile en ‘Your’re driving me Crazy’ met ‘the Prophet Speaks’ alweer het derde studioalbum binnen een jaar uit van de 73 jarige Van Morrison. Morrison behoeft geen enkele introductie en is een gevestigde naam die inmiddels al tientallen albums heeft afgeleverd van voornamelijk topkwaliteit. De tijd dat hij nog hitsingles maakte ligt inmiddels al lang achter hem. Waarschijnlijk is het prachtige ‘Have I told you Lately’, uit 1989 alweer de laatste hit die mensen zich van de man kunnen herinneren.
Morrison staat niet bekend als de meest aimabele persoon en ook zijn muziek is vaak niet met een enkele luisterbeurt te doorgronden. Zo ook dit nieuwe album, dat qua stijl een eclectisch geheel lijkt te zijn. We horen van alles wat we in de carrière van Morrison hebben voorbij horen komen;. R&B, Soul, Mysticisme, het zit er allemaal in. De opnamen zijn technisch af, maar het zou dan ook een schande zijn als een gearriveerde artiest als Morrison daar nog een vraagteken bij nodig had.
Het album kent 14 tracks en is door Morrison opgenomen samen met de band van Joey de Franceso, zoals dat vorig jaar ook al was bij ‘You’re driving me crazy’. Op het album staan acht covers en zes nieuwe composities. Voor de covers grijpt Van Morrison diep in de buidel van mooie, onbekendere tracks van mannen als John Lee Hooker, Solomon Burke en Willie Dixon. Maar de mooiste cover op het album is zonder enige twijfel zijn versie van Sam Cooke‘s ‘Laughing and Clowning’, waarbij de zo kenmerkende grommende vocals van Morrison worden afgewisseld met prachtige solo’s op toetsen, tenorsax en gitaar.
‘5 AM Greenwich Meantime’ is een nieuwe original van Van the Man. Een swingend jazzy bluesschema is de basis van een nummer zoals alleen Morrison hem maken kan. Een tekst die nergens over lijkt te gaan, een beschouwing op een dagelijkse wandeling. Meer lijkt het niet te zijn. Maar ook hier weer die prachtige instrumentatie en een saxofoonsolo om heerlijk look achteroverliggend met een hoofdtelefoon op, weggezakt in de kussens van te mogen genieten. Een nieuwe Van Morrison classic is geboren.
“Walking up the hillside, and I’ m trying to catch my bus on time.”
Van Morrison – 5 AM Greenwich Meantime
Via ‘I love the life’, een cover van Willie Dixon, waarop Morrison laat zien hoe sterk zijn vocalen nog steeds zijn neemt de man ons mee op weg naar het hoogtepunt van het album. De laatste track van het album ‘The Prophet Speaks’ is zonder meer een nieuw hoogtepunt in het steeds verder uitdijende oeuvre van deze muzikale mastodont. Op een soort van latin bossa-nova achtig ritme ligt een lichtvoetig arrangement van blazers en piano. Van Morrison vergast de luisteraar op zijn typische manier van lichtvoetig en vrij omgaan met de dictie van de muziek zoals hij dat alleen kan. Een mondharmonica solo opent alles weer op. Prachtig.
Het album is dus ‘af’ op alle vlakken; Een meesterwerk. Als de gezondheid van Van Morrison het toe blijft laten is er geen reden om aan te nemen dat ergens in 2019 niet weer een meesterwerk van zijn hand rolt. ‘The Prophet Speaks’ is dus een meesterwerk. Een meesterwerk van een begenadigd kunstenaar die echter door iedereen, jonger dan pak hem beet 40 jaar, niet meer beluisterd zal worden. Mensen die Van Morrison mooi vinden zijn zelf oud. Dat is niet erg maar het is wel jammer dat een meesterwerk al ‘The Prophets Speaks’ daardoor aan heel veel oren voorbij zal gaan. (9/10) (Exile Productions/Caroline International)
