Afgelopen vrijdag speelden The Nits het eerste optreden van het tweede deel van de ‘Angst’ tour in de Muziekgieterij in Maastricht. Het album is al in 2017 uitgekomen en er is al eerder mee getourd, maar daartussendoor deden The Nits een mooi project samen met het Scapino Ballet.
Deze maand maakt de band dan de tournee rondom het meest recente album af met nog twaalf optredens in Nederland en België. De Muziekgieterij in Maastricht was voor juist iets meer dan de helft gevuld met voornamelijk popliefhebbers die met hun tweede jeugd waren begonnen. Laat me het ‘gezellig druk’ noemen. De grootste fout die er gisteren gemaakt werd, kwam voor rekening van de mensen die afwezig waren. Zij die op het laatste moment toch maar besloten om op de bank hangend naar ‘the Voice of Holland’ te blijven kijken, bang voor wat regen op weg naar de Muziekgieterij, zijn de grote verliezers. Het was een memorabel mooi optreden gisteravond, in Maastricht.
De band trapte af met ‘Oom-Pah-Pah’ van het album ‘In The Dutch Mountains’. Een titel die nooit of zelden live is gespeeld. Gedurfd om het publiek meteen zo bij de strot te pakken met een klein en intens liedje. Het werkte. De zaal werd meteen muisstil. Nits had de ‘Dutch Disease’ meteen de das om gedaan. Bij ‘Flowershop forget-me-not’ van het nieuwe album liet Henk Hofstede horen hoe goed hij nog steeds zingt. Het herfstbockbierrandje om de stem betovert. The Nits spelen intens, geconcentreerd. Het is mooi te zien hoe Robert Jan Stips, Henk Hofstede en Rob Kloet plezier hebben op het podium.
Henk is in zijn element als hij de nummers introduceert met mooie, rare en persoonlijke verhalen. Het publiek hing aan zijn lippen. Toen The Nits dan ‘J.O.S. Days‘ als derde nummer inzetten was de wedstrijd al gespeeld. Het publiek gaf zich over, het kon niet anders. De mannen op het podium zijn een voorbeeld van popmuziek als kunstvorm. ‘J.O.S. Days’ klonk even fris als toen het uitkwam. The Nits kopieert zichzelf niet. Hofstede kiest voor alternatieve zanglijnen, speelt met het nummer. Robert jan Stips stond achter zijn Kurzweil als een vis in het water en leek er tijdens het spelen op los te arrangeren. Wat een muzikant is die man. Het enthousiasme op het podium was zó authentiek dat het geen moeite had op het publiek over te springen.
Toen even later het openingsakkoord van ‘Nescio’ klonk, was er alleen nog maar synergie. The Nits zette dit nummer magistraal neer voor het Maastrichtse publiek. Toen ik om me heen keek zag ik dat ik niet de enige was die hier deze avond betoverd werd. Met een uiterst goed afgewogen setlist gingen The Nits door. Ze speelden achtereenvolgens ‘Yellow Socks’, ‘Radio Orange’ en ‘Lits-Jumeaux‘ van hun meest recente album.
Met name in ‘Radio Orange’ en ‘Lits- Jumeaux’ lieten The Nits zien niets van hun artistieke vermogens, waarmee ze zo bekend zijn geworden, verloren te hebben. Het zijn prachtige stukken, met momenten waarop je denkt in een hoorspel terecht te zijn gekomen. De teksten, gebaseerd op de vertellingen van de grootouders en ouders van Hofstede over de oorlog zijn indringend en poëtisch.
Tijdens het twee uur durende optreden was er geen moment dat de aandacht van The Nits of het publiek wegebde. Ik ben bang dat de zaal zelden zo’n lage drankomzet heeft gehad. Het publiek stond voor het podium vastgenageld en gefascineerd te genieten.
‘Sketches of Spain’ volgde. Robert-Jan Stips in complete symbiose met Rob en Henk-Jan. Nooit gedacht dat dit nummer een meezinger zou kunnen zijn. In Maastricht werd het een meezinger. Het is moeilijk een hoogtepunt voor de avond te benoemen. Het volledige optreden was van een uniek niveau. Mocht er dan toch een ‘song of the match’ worden gekozen door het publiek, dan zal het wellicht ‘Sketches of Spain’ zijn geworden.
Met ‘Zundapp nach Oberheim’ van het nieuwe album schakelde The Nits nog heel even een versnelling terug in de encores voordat ze afsloten met ‘In the Dutch Mountains’. Een langdurig en dankbaar applaus viel hen ten deel. Volledig verdiend.
Foto’s (c) Anita Martin, Anna Pilea Fotografie / Maxazine
