Het onstuimige kwintet Londense Shame bouwde in mum van tijd hun beruchte reputatie uit als een van de meest dynamische en opwindende live-acts uit het Verenigd Koninkrijk. Na hun optreden in de Amsterdamse Melkweg jl. april heeft de band vrijwel continu wereldwijd getourd. Hun radicale sound a la IDLES wordt gepeperd met politieke teksten. Eerder dit jaar verscheen hun debuutalbum met de veel zeggende titel ‘Songs of Prais’. Afgelopen vrijdag waren ze terug in onze hoofdstad voor een optreden in de grote zaal van Paradiso.
Alvorens één noot gespeeld te hebben werden de Britten al als helden onthaald. Opener ‘Dust on Trial’ werd traag en meeslepend ingezet, maar het was pas tijdens het heftige tweede deel van de song dat het helemaal losbrak. Halfvolle bierbekers vlogen de zaal door en besprenkelden de kolkende mensenmassa. De harde maar speelse dynamiek tussen de bandleden straalde af op de zaal, niet in het minst bij ‘Human’ en het luid meegezongen ‘Concrete’ Het had soms iets weg van een karaoke avond in een uitzinnige Britse pub om drie uur ’s nachts. Daar staat hij dan, balancerend op het randje van het podium, zanger en beroepsrochelaar Charlie Steen. Een ster zal er nooit uit dit bonkige lijf geboren worden, wel de interessantste frontman van zijn generatie.
Na hoogtepunt ‘One Rizla’ leek de set eventjes in te zakken. Shame stootte op de grenzen van het nog maar een enkel album tellende oeuvre, niet alle songs waren even goed en er was een beetje weinig variatie, ook de drie nieuwe nummer konden het verschil niet maken. Gelukkig schudde ‘Tasteless’ en ‘The Lick’ – wat een baslijn! – het publiek weer wakker en we zaten plots terug helemaal in de show.
De energie, de power en de inleving van Shame zorgen ervoor dat hun liveshows goud zijn. De band bracht een geweldige show die blijft verbazen en het punk hart in vele mensen naar boven haalt. Ze deinzen er niet voor terug om een standpunt te nemen in bepaalde heikele thema’s en daar ligt ook hun sterkte. Shame zet alvast een grote stap door met hun vuile muziek een gigantisch publiek aan te spreken en hen ook de juiste boodschap door te geven, strakke show van een strakke band die energie te over had.
Foto’s (c) Armand Hoogland
