Muse geldt als één van de meest relevante bands van de 21ste eeuw. Zelfs als ze een nieuwe richting in sloegen kwamen ze er nog mee weg. Zoals in 2012 op het album ‘The 2nd Law’. Het was over the top, maar actueel en relevant. Drie jaar later grepen ze grotendeels terug naar hun vertrouwde sound met het album ‘Drones’, en dat wisten ze ook te combineren met de actualiteit. Op ‘Simulation Theory’ lijkt het wel alsof ze grotendeels teruggrijpen naar de jaren ’80 revival van de serie ‘Stranger Things’.
In een tijdsbestek van meer dan een jaar verschenen er voorafgaand al 4 singles. De eerste single daarvan, ‘Dig Down’, was een slap aftreksel van ‘Madness’. ‘Something Human’ was helemaal een commerciële draak die niet had misstaan op Sky Radio. Dat deed niet veel goeds voor dit album vermoeden. Gelukkig stond daar met ‘Pressure’ een ouderwets stevige rocksong à la ‘Supermassive Black Hole’ tegenover.
Het album begint sterk met ‘Algorithm’. Alsof je in een aflevering van ‘Stranger Things’ wordt meegenomen. ‘The Dark Side’ en ‘Pressure’ passen er perfect achteraan als sterkte opening die als een huis staat. De jaren ’80-referentie blijft door het hele album als een rode draad zitten. Zo klinkt Matt Bellamy in ‘Propaganda’ bijna net zo funky als Prince in ‘Sign ‘O The Times’.
Maar het gaat mis in het exotische ‘Break It To Me’. Hierin slaan ze net iets te veel door richting funk/dubstep. Het daaropvolgende ‘Something Human’ is ook een draak. ‘Though Contagion’ lijkt daarna weer even een stap richting de klassieke Muse, maar helaas volgen er daarna drie magere tracks achter elkaar: te beginnen met ‘Get Up and Fight’, dat van iedere boyband uit de jaren ’90 had kunnen zijn. Muse had ik nooit willen vergelijken met een boyband, maar helaas krijgen ze het hier voor elkaar. ‘Blockades’ klinkt alsof het een overblijvertje was en in 2009 voor ‘The Resistance’ op de plank was blijven liggen. Maar aan het einde komt er toch nog licht aan de tunnel wat kwaliteit betreft met de donkere maar sterke afsluiter ‘The Void’.
Waar Coldplay zichzelf te grabbel gooide door te veel de commerciële kant op te gaan leek Muse altijd overal mee weg te komen. Maar met ‘Simulation Theory’ hebben ze voor het eerst een mager album afgeleverd met slechts een handjevol sterke nummers. Iets wat we van Muse niet gewend waren. (5,5)(Warner Bros)
