Twee jaar geleden landde Sari Schorr met een klap in de muziekwereld met het uitbrengen van haar debuutalbum ‘A Force Of Nature’. Veel is sindsdien gebeurd, ze heeft over de halve wereld opgetreden, waarbij ook ons land diverse keren is aangedaan, en heeft overal grote indruk achtergelaten met haar geweldige stemgeluid. De verwachtingen waren hoog gespannen voor het tweede album. Zou deze net zo goed, zo niet beter, zijn dan de eerste? Ik zal om te beginnen dan maar een eerste tik uitdelen. Het antwoord is: nee. Maar eerst iets over ‘Never Say Never’.
Sari Schorr wordt gesteund door een band met uitstekende muzikanten. Gitarist Ash Wilson weet de grote schoenen van zijn voorganger Innes Sibun prima te vullen. Verder doen bassist Mat Beable, drummer Roy Martin en de Nederlandse toetsenman Bob Fridzema mee. Op de cd staan elf nummers, waarvan negen originelen, die Schorr samen met producent Henning Gehrke en/of de leden van de band zijn geschreven. De twee covers zijn het door Ian McLagan geschreven ‘Never Say Never’ en Mick Ralphs ‘Ready For Love’.
De band is prima op elkaar ingespeeld. De stem van Sari is weer onnavolgbaar. Muzikaal is het allemaal prima. Bijzondere vermelding verdienen naar mijn mening ‘The New Revolution’, waarin Fridzema een dominante rol speelt met zijn orgel, het swingende ‘Maybe I’m Fooling’ en de ballad ‘Beautiful’, waarin duidelijk te horen is wat Sari als zangeres in huis heeft.
Klinkt prima, toch? Inderdaad, best een goed album, maar desondanks maakt het minder indruk op mij dan ‘A Force Of Nature’. Het is goed gemaakt, er staan goede nummers op, maar het raakt mij minder dan bij haar debuutalbum. Kreeg die van mij een dikke 8, ‘Never Say Never’ zal het moeten doen met een 7. Jammer, want ik weet dat Sari Schorr beter kan en zeker niet tot de middelmaat hoort. Volgende keer beter.(7/10) (Manhaton Records)