In de programmering bij De Bosuil stond niet aangekondigd dat er een supportact zou zijn bij het concert van The Lachy Doley Groep, zaterdagavond in De Bosuil in Weert. Stiekem hadden de fans gehoopt op een dubbele set van The Lachy Doley Groep. Toch waren ze benieuwd naar de Nederlandse support act. The Rude Move werd zo’n tien jaar geleden opgericht. Deze drie mannen spelen een mix van eigen werk en covers van onder andere Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. Ze begonnen heel gedurfd met ‘Voodoo Chile’. Het vocale volume van zanger/gitarist Dennis Gosens kwam hier wat te kort. Natuurlijk was het instrumentaal niet het niveau van de grote meester zelf, maar dat is bijna onmogelijk. Dit drietal is goed ingespeeld op elkaar. Bassist Bas Buis en drummer Frans Ogiér hielden nauwlettend in de gaten wat Dennis deed.
Ze speelden duidelijk met plezier. Dat kwam bijvoorbeeld duidelijk naar voren in ‘Boom Boom’. Eén van ballads die ze speelden was ‘Blues is my only friend’. De stem van Dennis kwam hier mooi uit. Hierna werden er nog een aantal nummers gespeeld. Ondanks hun plezierige manier van performen wisten ze het publiek niet volledig te boeien.
We waren vooral gekomen voor The Lachy Doley Group. Het licht in De Bosuil doofde. Zonder showelementen betrad The Lachy Doley Group het podium. Lachy vertelde dat hij exact één jaar geleden ook in De Bosuil stond. “Let’s do this every year on September 1 rst” zei hij. Waarna ze van start gingen met ‘Stop listening to the blues’. Binnen één minuut wist dit drietal het publiek volledig te boeien. Drummer Jarrod Pizzata was de vervanger van Jackie Barnes. Jarrod heeft een andere manier van drummen, minder explosief. Maar Jarrod past perfect in dit team.
Lachy’s bijnaam is niet voor niets de ‘Jimi Hendrix van de toetsen’. Hij haalt het maximale uit zijn Hammond en zijn Whammy Clavinet. Tijdens lange instrumentale stukken stond hij regelmatig te dansen en te springen achter de toetsen. En als hij zat, zat hij soms bijna met zijn neus op de toetsen om even later zijn lichaam naar achter te gooien. Zijn lijf ging werkelijk alle kanten op.
Onvoorstelbaar wat die man liet horen terwijl hij bewoog alsof er een springveer in hem zat. Net zoals altijd zong hij met emotie en passie. Tijdens ‘Make it up’ liet bassist Chris Pearson goed van zich horen. Fans klapten mee in de maat. Chris genoot zichtbaar. De brede glimlach op het gezicht van Lachy sprak boekdelen. Jarrod speelde gefocust, maar ook hij had er duidelijk plezier in. De wisselwerking tussen het publiek werd hiermee vergroot. De sfeer was uitgelaten. Er was regelmatig applaus tijdens de nummers, maar na ieder nummer volgde er een daverend applaus.
In ‘Frankly my dear I don’t give a damn’ gaf Chris een gave solo weg, naadloos vielen Jarrod en Lachy bij.
‘Little wing’ startte ingetogen. Lachy werd mooi in het licht gezet. Jarrod en Chris speelden zacht, waardoor de magie intenser werd. Tempo en volume werden langzaam omhooggestuwd. Om vervolgens weer in één tel subliem naar beneden te vallen. Zo speelden ze het ene na het andere nummer op een geweldige manier. Tijdens het minimalistische stuk in ‘The Killer’ bespeelde Jarrod de cimbalen heel zacht. Tijdens het refrein zongen Jarrod en Chris mee.
Fans zongen mee met ‘Jealous guy’. Tijdens de klein gespeelde delen kropen de muzikanten in de muziek. De sfeer in de zaal werd ingetogen. Op de momenten van tempo en volume omhoogvlogen, zag en voelde je de verandering van sfeer. Tijdens de uptempo stukken straalde dit drietal. En de fans gingen uit hun dak. Helemaal toen Lachy op het einde van ‘If looks could kill’ het einde wat oprekte. Jarrod en Chris hielden zich even stil en keken lachend toe naar wat Lachy onder zijn toetsen vandaan toverde.
De drumsolo waar Jarrod ons op trakteerde in ‘The only cure for the blues is blues’ was er één om je vingers bij af te likken. Publiekslieveling ‘Still in love’ werd op indrukwekkende wijze gespeeld. Door de emotie die Lachy overbracht in zang en muziek wist hij ons weer te raken. Dit was het laatste nummer.
Gelukkig kwam er een toegift! ‘Lazy’ werd als eerste gespeeld. Lachy ging hier helemaal los. Hij stond zó te springen dat zijn orgelkruk bijna omviel. Ondertussen vlogen zijn handen over de toetsen. Wat heeft deze man onvoorstelbaar veel energie. Het feestje duurde nog even voort met ‘Gimme some lovin’. De sfeer was uitzinnig. Het publiek zong en danste mee. Hierna was de show echt ten einde. Met een set die 2.15 uur duurde kregen we toch zo ongeveer een dubbele set van The Lachy Doley Group. Vervolgens nam dit drietal uitgebreid de tijd voor de fans. Het bleef tot ver in de kleine uurtjes gezellig in De Bosuil. Hopelijk zien we The Lachy Doley Group volgend jaar weer terug hier in Weert.
Foto (c) Jack Kok
