Iemand als Jett Rebel kan alle kanten op gaan. Stond hij anderhalf jaar geleden nog in de Ahoy; deze avond stond hij in intiemere setting in het Concertgebouw. ‘Verwacht het Onverwachte’ was de noemer van dit concert. Bij zijn eerste introductie bleek dat we vanavond waarschijnlijk met een uniek optreden te maken hadden, want naar eigen zeggen weet hij niet of hij hierna zijn nummers nog gaat spelen zoals hij vanavond deed.
Het concert begon met Jett Rebel en zijn vier andere bandleden zittend vooraan op het podium. Het had iets weg van de setting van Elvis Presley met zijn bandleden in zijn beroemde ‘68 Comeback show’. In de eerste helft van het twee uur durende concert bleef deze setting zo en werd er vooral geput uit zijn laatste drie albums. Enkel met ‘Amy’ kwam er een radiohit voorbij, maar vooral de minder bekende nummers van de albums ‘Truck’, ‘Don’t Die On Me Now’ en ‘Superpop’ werden gespeeld. Het past bij het eigenzinnige karakter van Jett Rebel. Het betekende echter niet dat het een zware avond werd. Het speelplezier straalde duidelijk van het podium af en had ook z’n uitwerking op het publiek.
Het hoogtepunt van de avond volgde echter halverwege de avond toen Jett achter de orkestvleugel ging zitten en vijf nummers, waaronder drie covers, solo speelde. De eerste daarvan was een mooie versie van ‘Just in case you’re ever down again’. Waarna een cover volgde dat hij speciaal voor een vriend speelde die de volgende dag jarig was. Het nummer had hij via die vriend leren kennen, en volgens Jett kennen te weinig mensen het. Het ging om ‘Don’t Want To Wait Anymore’ van The Tubes. Daarna werd het actueel, want er werd even een herinnering boven water gehaald aan een legendarisch concert wat 50 jaar geleden op hetzelfde podium plaatsvond; dat van de afgelopen donderdag overleden Aretha Franklin. Als eerbetoon aan haar speelde hij een intieme versie van ‘Say A Little Prayer’ en ‘(You Make Me Feel Like) A Natural Woman’.
Hierna werd er weer terug gegrepen naar de eerdere setting met de band voor een handjevol nummers. Afgewisseld met een bijzonder moment waarbij Jett achter het grote orgel van het Concertgebouw solo het nummer ‘Baby’ speelde. De finale van het concert werd gevormd door een mooie uitgeklede versie van ‘All The Way’, de laatste funky single ‘Good Boy’ (waarbij Jett op percussie speelde) en als laatste een uitgespannen versie van ‘Stop Playing With My Heart’.
Voor een Jett Rebel-concert was dit aan de korte kant. Normaal draait hij zijn hand niet om voor 3 uur achter elkaar. Echter was dit waarschijnlijk een uniek optreden waarbij nummers anders werden gespeeld dan anders. Het is maar de vraag of zijn aankomende clubtour een herhaling hiervan zal zijn, of dat dit echt een speciale gelegenheid was. Bij een muzikale kameleon als Jett Rebel weet je het nooit, en dat maakt hem juist uniek.
