Toen met ‘Also Sprach Zarathustra’ de blazerssectie het podium op Strijp-S betrad, was het duidelijk. Madness is in the house. Vanaf dat zanger Suggs na een kort intro het woord “One” had uitgeschreeuwd, volgde het volledige veld het woord direct: “Step beyond!” en het ging los met de Prince Buster-cover ‘One Step Boyond’. Met ‘Embarrasment’ vervolgde het direct in een kolkende feestmassa, die tot aan het einde van het concert zou aanhouden.
Toen na ‘The Prince’ de volledige verlichting met backdrop aanging, leek de band niet meer te stoppen. ‘NW5’ bewees dat ook de minder bekende nummers nog vers in het geheugen lagen bij het aanwezige publiek. Waar het publiek bij een gemiddeld Justin Bieber-concert voor 99% zou bestaan uit toeschouwers onder de 30 jaar, waren er weinig toeschouwers in Eindhoven onder de 40 jaar te vinden. Het succes dat Madness echter had op het voormalige Philips-terrein bewijst dat de band na de successen in de jaren ’80 nog lang niet is vergeten.
Na ‘My Girl’ nam Suggs het woord om de bewoners van de appartementen waarlangs het festivalterrein direct gelegen was te verwelkomen. Bewoners die als bonus bij hun appartement ieder jaar een flinke reeks concerten gratis hebben gekregen. Hoe kan je beter wonen in Nederland, zou je zeggen. De albumtracks die volgden gaven het publiek echter een klein rustpuntje, net als de praatjes tussendoor, waarbij zelfs een begroeting in het Nederlands.
Het hoogtepunt kwam aan het eind, toen de band ‘House of Fun’ inzette, via ‘Baggy Trousers’ en ‘Our House’, dat door het voltallige publiek werd meegezongen, bij ‘It Must Be Love’ (inderdaad origineel van Labi Sifre) uitkwam. Ook dat nummer werd aangegrepen voor een massale samenzang waarbij de dorstig gesmeerde kelen uit volle borst meezongen. Het vulde de band goed aan, hoewel de stem van Suggs door de jaren heen ietwat heeft moeten inboeten. Goed, de band bestaat dan ook inmiddels al zo’n 40 jaar en ook de mannen worden ouder.
Het was een kleine deceptie toen de band na ‘It Must Be Love’ vrij plots van het toneel verdween. Het duurde gelukkig geen twee minuten voor de band weer op het podium verscheen, met de naamgever van de band, de cover van wederom Ska pionier Prince Buster, ‘Madness’ tot gevolg. Het was ‘Nightboat to Cairo’ die uiteindelijk het definitieve einde was van een schitterend concert. De eerste tonen van de stoomboot waren dan ook het begin van een dansende en kolkende massa feestvierende mensen, bij wie de rode bloedlichaampjes nog tot op Urk de komende dagen zullen blijven ronddansen.
