Dinsdagavond sloegen vijf multi-instrumentalisten, samen met hun voorman Erik de Jong, opererend onder de naam Spinvis, hun circus op in de voor drie kwart gevulde Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Ze kwamen om een reprise voorstelling te geven van hun ‘Trein Vuur Dageraad’ theatertour.
Op een bijzonder stijlvol geënsceneerd podium begon de voorstelling met een monoloog van een van de muzikanten over zingeving, empathie, en hoe zonder dit soort menselijke waarden er geen ruimte is voor creativiteit. Het was een voorbode voor hoe de avond werd opgebouwd met steeds een aantal nummers, waarna een van de bandleden plaats nam in een mooie grote Chesterfield-achtige stoel om zichzelf, vaak op poëtische wijze of door middel van een verhaal aan het publiek voor te stellen. Elke monoloog ging dan weer naadloos over in de volgende muziek.
Met het eerste nummer ‘Astronaut’ maakte de band meteen een verpletterende indruk. Het nummer bleek een voorbode van de rest van de avond, want aan dit optreden klopte gewoon alles. Het geluid was ongekend goed, het lichtplan was prachtig en de muziek… De muziek nam het publiek mee op een prachtige reis, en gaf inkijkjes in de ziel en zaligheid van Erik de Jong, die dan weer poëtisch, dan weer vertellend of beschouwend het publiek zonder gene tot in het diepste van zijn ziel liet meekijken. ‘Astronaut’ blonk meteen uit met de loepzuivere samenzang en het prachtige strijkersarrangement dat werd gespeeld op de viool en de cello.
Gedurende het optreden wisselden de muzikanten elkaar af en allen speelden ze verschillende instrumenten. Spinvis wist de zaal in te pakken met werkelijk magistraal uitgevoerde stukken als ‘Kleine Symfonie’, ‘Aan de oevers van de Tijd’ en het uit 11 coupletten, zonder refreinen bestaande ‘Stefan & Lisette‘ Halverwege het optreden verraste Spinvis met een heel bijzonder originele en creatieve uitvoering van ‘Dag 1’ waarbij de muzikanten met elektronische apparaten een tapijt van muziek onder de zang toverden waarop Erik de Jong zelfs een solo op een melodica speelde.
Het ene hoogtepunt verdrong het volgende van het podium. ‘Kom Terug’ van het album ‘Tot ziens, Justine Keller’ was betoverend mooi gearrangeerd vanavond, en was wat mij betreft het summum van de hele avond. Als laatste highlight van de avond zou ik de uitvoering van ‘Ik wil alleen maar zwemmen’ willen noemen waarin een prachtige solo voorkwam, op een zingende zaag!
U leest het goed. Dit is een lyrische recensie. Er gaat dan ook geen onvertogen woord vallen over deze unieke voorstelling. Ademloos was het publiek aan de lippen van Spinvis gekluisterd, en het kon er geen genoeg van krijgen. Na het laatste nummer ‘Trein Vuur Dageraad’ ging het publiek en masse staan voor een zeer verdiende minutenlang durende staande ovatie.
Spinvis is een van die weinige artiesten die het aandurft om tijdens een optreden zijn ziel en zaligheid bloot te geven aan het publiek. Volkomen zichzelf en authentiek durfde hij het aan om het publiek dwars door hem heen te laten kijken. Dat resulteerde in een optreden dat de aanwezigen zich nog lang zullen heugen.
Poëtisch, observerend, relativerend, op zoek naar schoonheid. Spinvis liet een onuitwisbare indruk achter.
