De teller staat met het uitkomen van ‘It’s Not Me, The Horse Is Not Me’ op 12 albums; Live albums, verzamelaars en ep’s niet meegerekend. Sinds Allard Jolles in 1983 Claw Boys Claw oprichtte bracht de band 12 studio albums uit. Oude krijgers Peter Te Bos en John Cameron zijn er al sinds het begin bij. Zij vormen sinds jaar en dag de spil van Claw Boys Claw en alle nieuwe muziek komt uit hun koker. Zanger Peter Te Bos is in de loop van de jaren wat minder uitzinnig geworden, maar de oude vos verliest nooit zijn streken.
Dat blijkt ook op het nieuwe album ‘It’s Not Me, The Horse Is Not Me’, over het algemeen zijn de nummers melodieuzer dan klassiekers als ‘Indian Wallpaper’ en ‘So Mean’, maar ook in 2018 zijn Iggy and the Stooges nooit ver weg. Luister bijvoorbeeld maar naar het titelnummer. Kort, puntig, messcherpe riffs en met de energie van een roedel jonge honden. Gelijk daarop volgt het melancholische ‘Echo Echo’ waarop we Te Bos beter horen zingen dan ooit. Ook ‘Waiting For the Sun’ is een fraai melancholisch liedje met een heerlijke gitaarmelodie. Het beste zijn de Claw Boys toch nog altijd wanneer het gas dieper wordt ingetrapt.
Psychedelische garagerocker ‘Polly Maggoo’ klinkt duister, gevaarlijk en verleidelijk tegelijk en is daarmee gelijk een instant klassieker in het oeuvre van Claw Boys Claw. De ritmesectie legt een dreigende en onweerstaanbare groove neer, John Cameron grossiert in inventieve en duistere gitaarriffs en Peter Te Bos meandert moeiteloos tussen donker en rauw en lieflijk en melodieus. ‘Red Letter’ doet nog het meest denken aan de Claw Boys uit hun begintijd. Garagerock met de energie van punk, maar dan snaarstrak, muzikaal en met een waanzinnige gitaarsolo. Dit wordt een hoogtepunt tijdens de komende liveshows! Verder is ‘Seaweed’ het vermelden waard, noisy, rauw en scherp maar toch catchy.
Het afsluitende ‘Fade’ is misschien wel het allermooiste nummer van de plaat. Slepend en dramatisch grijpt Te Bos de luisteraar bij de strot. “Before I fade away” zingt hij en het komt keihard binnen.
Het spreekwoord “Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken” is bij uitstek van toepassing op Claw Boys Claw. Ook op album 12 weet de band te overtuigen. De band vliegt er niet meer als een ongeleid projectiel in. Te Bos en Cameron zijn wat meer bezadigd dan in de jaren 80. Toch geeft Claw Boys Claw bij vlagen nog vol gas en zijn er weinig garagebands die zo overtuigend kunnen rocken. ‘It Is Not Me, The Horse Is Not Me’ is een steengoed album waarop Cameron en Te Bos aantonen dat zij en hun Claw Boys nog steeds relevant zijn in de Nederlandse rock scene. Getuige de toevoeging “Part 1” staat ons nog meer fraais te wachten. (8/10) (Butler Records)
