Zaterdag stond Boris in de kleine zaal van het Paard van Troje voor alweer de vijfde show van zijn Comeback Tour. Ruim een kwartier te laat komen de bandleden van Boris het podium op. De zaal was goed gevuld en inmiddels misschien een klein beetje ongeduldig geworden. Niet door dat kwartiertje waarschijnlijk, maar omdat ze al zo lang wachtten om Boris weer live te zien. Boris heeft een hoop meegemaakt en dat liet hij ook zeker merken. De impact van de gebeurtenissen rondom zijn oude management hebben Boris sterk beïnvloed, en dat liet hij ook vanavond zien en horen.
De set begon daardoor wat timide en tijdens de opener ‘Blame The Song’ en opvolger ‘Wanna Roll’ klonk Boris niet helemaal zelfverzekerd en zijn zang kwam niet moeiteloos over, zoals we wel van een zanger als Boris zouden verwachten. Pas bij het derde nummer vond Boris zijn flow en begon de show te leven. Het bleef toch erg braaf en zowel Boris als zijn bandleden kwamen wat nonchalant over, alsof ze er nog niet echt plezier in hadden.
Halverwege sloeg de set echter om. Boris vertelde openhartig over het verleden en hoe dankbaar hij is dat hij eindelijk weer op het podium mag staan voor zulk geweldig publiek om zijn muziek weer te delen. Hij biedt zijn excuses aan voor de trage start van de avond, “We begonnen wat melancholiek, sorry daarvoor, maar ik wil dat gewoon heel graag met jullie delen. We’re just getting started, and we’re only going up from here!” Het daar op volgende nummer ‘The Addict’ liet Boris weer van zijn beste kant zien. Zijn ad libs werden zelfverzekerder, vloeiender en daarmee veel sterker. Zijn energie veranderde en zowel de zaal als de band achter hem merkten op dat er iets zichtbaar gebeurde met Boris: hij was terug.
In ‘Best of Me’ en ‘Fortune Seekers’ kreeg het publiek weer de Boris te zien waar ze zo van houden. De nummers kregen een extra laagje. Synths, een scheurende gitaarsolo, en een backing track voor de nodige aanvulling van backing vocals liftten de show naar een hoger niveau. De show ging van super clean naar super vies en met de band en Boris kwam ook eindelijk het publiek helemaal los. Boris genoot vanaf dit keerpunt zichtbaar van zijn eigen show, van het performen, van de muziek. Dit is hoe het hoort te zijn. Een muzikant als Boris leeft voor zijn muziek, hij ademt het. Hij herhaalde meerdere malen hoe goed het voelde om weer op het podium te staan en hoe belangrijk muziek voor hem is.
“For people like me who love funk music, when we hear it, we become it. We close our eyes and we just have to move our bodies and we just can’t help it, and it could just go on forever”.
Boris
De set werd afgesloten met een aaneenkoppeling van ‘She’s on Fire’ en Tom Jones’ ‘Kiss’ en deze versie van The Artist Formerly Known as Bo Saris mag er best wezen. Het was zaterdagavond erg duidelijk dat Boris het verleden nog niet helemaal achter zich heeft gelaten, maar dat hopelijk wel heel snel kan doen. De eerste helft van de set liet duidelijk zien dat er nog veel oud zeer is, en dat Boris nog niet helemaal gewend is aan dit nieuwe hoofdstuk. Maar, Boris, fuck it, laat het los. Je publiek is er nog, en jij duidelijk ook!
Na een iets te lange pauze keerde Boris met zijn band terug voor een toegift van maar liefst vier nummers, waarin ze ook de tijd namen om te jammen en plezier te maken. Boris pakte hier zijn controle volledig terug, met een slok whisky op het podium en een onbezorgde houding sloot hij de avond feilloos af. Met de nummers ‘Girl’, ‘Shoes’, ‘One More Gain’ en ‘Leave it Alone’ liet Boris zichzelf eindelijk helemaal gaan en maakte hij zich niet langer zorgen om het verleden, maar maakte hij definitief zijn comeback. En Boris, let me tell you, it’s good to have you back.
