‘If there’s a rockshow at the Concertgebouw’ zong Paul McCartney in 1975 op ‘Venus & Mars’. Drie jaar eerder stond de ex-Beatle er zelf met zijn band Wings voor een concert. En nu, ruim 43 jaar later, werd er een eerbetoon aan hem gegeven in dezelfde Amsterdamse concertzaal. Georganiseerd door een band die nooit onder stoelen of banken hebben gestoken dat ze door The Beatles zijn beïnvloed: The Kik. Samen met andere Nederlandse artiesten speelden ze deze avond op hun eigen manier nummers van The Beatles en Paul McCartney.
The Kik zelf begonnen de avond met ‘Geen Rooie Cent’. Een vrije vertaling van ‘Can’t Buy Me Love’. Na een komische introductie van zanger Dave von Raven speelde ze ‘I’ve Just Seen A Face’. Waarbij gitarist Arjan Spies de zang voor zijn rekening nam. Hierna kwam met saxofonist Benjamin Herman de eerste gast op het podium. En volgde er een speciale versie van het meest gecoverde nummer ooit: ‘Yesterday’. Dat waarschijnlijk nooit zo vrolijk heeft geklonken als deze avond, want The Kik en Herman brachten het als een mash up met het nummer ‘Tequila’ van The Champs.
De tweede gast die volgde was Lucky Fonz III. Die samen met The Kik een bandversie van ‘Eleanor Rigby’ zong. Dat kwam beter uit de verf dan het nummer dat erna volgde. Lucky Fonz deed solo zijn versie van ‘The Fool On The Hill’ met Fay Lovsky op neusfluit en Benjamin Herman op dwarsfluit. Maar het week te veel af van de juiste toonsoort. Hoewel er daarna met een te lange column van vertalers Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet echt een dip in het programma was. Ook het publiek vond hun gepreek te lang duren en liet duidelijk merken er na een aantal minuten klaar mee te zijn.
Gelukkig werd dat daarna goed gemaakt door Danny Vera. Die eerst een sobere versie deed van ‘And I Love Her’. En daarna met The Kik een nummer dat perfect bij zijn stijl past: ‘I Saw Her Standing There’.
Met de opkomst van Janne Schra kwam ook eindelijk het solowerk van McCartney aanbod. Eerst met de ballad ‘Junk’, en daarna met ‘Hope Of Deliverance’. Waarbij de tekst in hun versie meer naar voren kwam dan in McCartney’s eigen versie.
Na de pauze begon Dave van Raven met opnieuw een vrije vertaling. Dit keer van het nummer ‘Waterfalls’. Door de emotionele lading van zijn vertaling en zijn breekbare manier van zingen maakte het nummer gelijk indruk. Vervolgens speelden The Kik ‘My Brave Face’, maar dat verliep wat stroef.
Dat Paul McCartney zich in zijn carrière aan vele stijlen heeft gewaagd kwam deze avond ook naar voren. Want Fay Lovsky, die zelf ook ooit een kersthit heeft gehad met ‘Christmas Was A Friend of Mine’, zette doodleuk midden in augustus ‘Wonderful Christmastime’ in. Daarna deed ze een nummer dat McCartney ooit voor Mary Hopkin schreef: ‘Goodbye’.
Überhaupt was het voor de grootste McCartney fans een leuke keuze van de wat minder bekendere nummers die volgden. Want Yorick van Norden speelden ‘Every Night’ en zonder versterking ‘Put It There’. Afkomstig van het album ‘Flowers In The Dirt’ uit 1989, en niet direct het meest bekende solo nummer van McCartney. Onversterkt lukte het Yorick het nummer over te brengen in het Concertgebouw.
Zo gevarieerd als de solocatalogus van McCartney is, zo gevarieerd was deze avond soms ook de line-up. Want wie verwacht op een tribute avond voor Paul McCartney opeens Frans Duijts? Die samen met The Kik een vertaling deed van ‘Got To Get You Into My Life’. Ook Brownie Dutch die daarna opkwam breng je niet direct in verband met McCartney. Maar hij zong wel een nummer dat goed bij hem paste: het mierzoete ‘No More Lonely Nights’.
Na opnieuw een column van Ingmar Heytze (die beter te verteren was dan de vorige column op de avond) speelden The Kik met Yorick van Norden ‘Get Back’. Dat geruisloos overging in een finale van ‘The End’ van het album ‘Abbey Road’. Een toegift volgde er nog met de onvermijdelijke meezinger ‘Hey Jude’.
Met soms vrij uiteenlopende artiesten liet The Kik wel een goed overzicht horen van de vele verschillende stijlen die McCartney zelf heeft gebruikt in zijn carrière. En werd het niet zomaar een ‘greatest hits’ show, maar was duidelijk te merken dat The Kik zelf bewonderaars van McCartney zijn. De columns hadden niet gehoeven, maar voor de rest was het een goede samenvatting van één van de meest invloedrijkste personen uit de popgeschiedenis.
