Vrijdagochtend 15 mei kwam het nieuws, B.B. King is op 89 jarige leeftijd overleden. Ondanks er al een tijdje berichten waren dat zijn gezondheid tanende was, raakte dit bericht me meer dan ik van te voren gedacht had.
Mijn leraar is dood. De man door wie ik de blues heb leren kennen en door wie ik van de blues ben gaan houden, is niet meer. Ik weet het nog precies. Bijna 10 jaar geleden zat ik in de tram op het Amsterdamse Rokin. Mijn gitaar in haar tas tussen mijn benen geklemd, want ik kwam net van gitaarles. De oordopjes van mijn iPod in mijn oren. Uit nieuwsgierigheid naar ‘de grote B.B. King’ had ik wat van zijn muziek er op gezet. Toen waren daar die eerste noten, de eerste keer het geluid van zijn gitaar ‘Lucille’, en uiteindelijk zijn stem. “The sound that you are listening to, is from my guitar that’s named Lucille…”.
Ik was verkocht. Tien minuten lang heb ik hem horen spreken over zijn gitaar en heb ik ‘Lucille’ het woord horen doen. Sindsdien heeft de blues me niet meer losgelaten. Dat was ook zijn missie. De blues naar de mensen brengen. Omdat er maar weinig radiostations zijn die blues draaien, vond B.B. het zijn taak om de blues naar de mensen te brengen zodat het niet zou uitsterven. En dat lukte hem. Ook door veel met andere artiesten te spelen maakte hij de blues bekend bij het grote publiek. Neem alleen al de samenwerking met U2 waarmee hij ineens in de Top 40 belandde.
In die tram zo’n tien jaar geleden begon mijn ontdekkingsreis naar de blues en die reis duurt nog steeds voort. Artiesten zoals Robert Johnson, Memphis Minnie, Big Bill Broonzy, Muddy Waters, J.B. Lenoir en nog zo veel meer heb ik leren kennen, allemaal door die ene man. B.B. King.
The thrill is gone. De blues boy from Beale Street is niet meer. Rust zacht B.B.
Nadia Kool
