Seven Eleven is dan wel een van Nederlands oudste funkbands, de band is in tegenstelling tot bijvoorbeeld Gotcha! nog steeds niet echt doorgedrongen bij het grote publiek. Zeg maar een beetje underground funk. En dat heeft zijn voordelen. Er ligt geen druk om te produceren en dat vertaalt zich al jaren in ijzersterke albums.
‘Back to the Source’ ligt op de mat en al vanaf de eerste seconde brengt de band er weer een flow in die overduidelijk niet is afgezakt door de jaren. Ja, de dame en heren zijn ouder geworden, maar voor de muziek van Seven Eleven is dat alleen maar voordelig gebleken. Van de ene kant klinken de tracks van de band wat vettiger, zeg maar meer in de richting van Prince, van de andere kant staan er op ‘Back to the source’ ook genoeg nummers die smooth and clean jazz brengen.
Het vocale gedeelte van Koen ‘Are MC’ Grooten en Juliette ‘Jewl’ Brans komt erg goed tot haar recht in bijvoorbeeld ‘The One’, waarin ook een heerlijke poppin’ keyboard-solo van Arno ‘Keyflow’ Schlijper naar voren komt. ‘Disco wasn’t good enough’ daaropvolgend laat de slappin’ bass van Louis Johnson (Brothters Johnson (‘Stomp’)) goed inkomen, maar had best langer mogen doorgaan. niet ten nadele van het funky bass-spel van Bart ‘Dodge’ Verhoeven overigens. De single kan met de juiste inzet op het moment goed concurreren met de huidige disco-funk hits van Chic feat. Nile Rodgers en Mark Ronson’s ‘Uptown Funk’ (feat. Bruno Mars). En dat voor gewoon een band uit Amsterdam en Uden.
Wat opvalt is dat Are MC door de jaren heen overduidelijk gegroeid is als rapper, maar we talent niet echt duidelijk is opgepikt door anderen, voor eventuele gast-raps. Ja, in vervlogen tijden samenwerkingen bij U-Gene & Oh Jay en Hans Dulfer, maar verder zijn het vooral zijn eigen acts. Een gemis voor de rest van de Nederlandse muziekindustrie en dat terwijl juist nu zijn raps een mooie samenwerking zouden kunnen opleveren bij bijvoorbeeld Sven Hammond of The Cool Quest, om er maar enkelen te noemen.
Wat een bijzondere, maar aangename verrassing is op ‘Back to the Source’ is ‘Wham Bam’, dat een lekkere mix brengt tussen hiphop, smooth jazz en uiteindelijk uitmond in lekkere funk met, niet voor het eerst, een uitgesproken rol voor Remko ‘Sonic Viper’ Smid. ‘Funk Anarchist’ herhaalt dat trucje, even strak geregeld door Hans ‘Captain Hurk’ van den Hurk en met een spacy bassriff van Dodge, die het te korte intro op ‘Disco wasn’t good enough’ hiermee goed maakt. Als dat nog niet genoeg was, kunnen we snel bij’7-1-1′ terecht, waarbij de band een track neerzet die Parliament/Funkadelic-waardig is. Hetgeen we bij de laatste cd van Gotcha! hebben gemist maakt Seven Eleven hier dubbel en dwars goed.
Als toegift brengt de band een reprise van ‘Disco wasn’t good enough’, waarin het lijkt alsof Marcel ‘Dice’ Kaatee het nummer in een tremolo-versie dirigeerde, hoewel het de vraag is of hij een Floyd Rose op zijn roulette-gitaar heeft gemonteerd, of toch met een slide werkt. Het blijkt echter producer Rob Manzoli (Right Said Fred), die zo het lijkt als geintje met de snaren heeft gespeeld. Manzoli is samen met o.a. the Special Request Horns een van de toegevoegde waarden op ‘Back to the Source’, en niet onterecht.
‘Back to the Source’ brengt Seven Eleven niet terug naar de bron van herkomst, maar brengt de funkband verder dan ze ooit geweest zijn. Het is dat funk in Nederland nog niet zo’n grote aanhang of invloed heeft als rock, blues, dance of jazz, maar mocht het eerste pure funkfestival in Nederland ten tonele verschijnen (Zeg maar Funkpop, North Sea Funk Festival of A Campingflight to the Funklands) dan is de headliner reeds bekend. (9/10) (Seven Eleven Records)
