D-DAY! Schreef de band op Facebook, want de tijd was eindelijk daar. De aftrap van hun tweede studio album Moving Down The Grey Line. Dat vroeg om een mooi release feestje in EKKO Utrecht.
Net geen full house, iets waar de band toch stiekem op hoopte, maar de zaal was alsnog goed gevuld met familie, vrienden en (toekomstige) fans.
Waar het album eindigt, openende de band hun set van de avond. De eerste noten van ‘Young Man’ galmende, net zoals op de plaat, mysterieus door de zaal. Ondanks dat de opener bijna symmetrisch klonk met de plaat had het publiek nog niet echt de behoefte om aandachtig (in stilte) te luisteren. Door een dame achter mij werd er al gelijk bedacht hoe dat nou kon. Ze was er al snel uit. De stem van zanger Tjerk Koekkoek, is te laag. Maar in hoe verre dit nou nadelig is laat ik aan ieders eigen smaak over.
Rustig aan begonnen er al meer wat lichamen te bewegen toen het tweede nummer ‘Life Support’ werd in gestart. Helaas namen de dagelijkse gesprekken tussen de mensen onderling nog steeds de overhand. Het publiek had duidelijk meer de behoefte aan een leuke gezellige avond met wat live muziek op de achtergrond. Maar ach, wat geeft het? De band genoot immers nog steeds vol op en de fans waren tevreden.
In de setlist waren ook nog 2 golden oldies van hun debuut album This Is Our Home gevoegd. ‘Hands Of Me’ was het nummer waar het voor de band allemaal mee begon, maar ook ‘City Of Sins’ viel nog steeds goed in de smaak bij het publiek. Wat je goed kon horen was dat de live nummers van het tweede album meer als de albumtracks klonken dan die van het eerste album. Het element om een album te creëren wat ze bijna gelijkwaardig live konden neerzitten kon je door het verschil goed horen. Af en toen vroeg je je toch stiekem af of er toch niet ergens in een gleufje een rond schijfje aan het draaien was. Maar dat alles echt 100% live was werd bevestigd toen tijdens een van de nummers de zwaarte kracht er bijna in sloeg om de piano microfoon op gelijke hoogte met te vloer te brengen.
Bijna alle nummers van het nieuwe album werden gespeeld, waaronder ook ‘God Knows What We’d Break’. Een gevoelig nummer dat is ontstaan toen de zanger besloot om weer eens achter de piano te gaan zitten. Na ongeveer een uur was de avond bijna ten einde. De band had nog twee nummers voor ons klaar staan, waaronder ‘If It Takes You Home’, de eerste single van het nieuwe album. Een nummer dat een gitaarrifje bevat wat niet snel uit je hoofd gaat. Verassend genoeg was het niet de afsluiter van de avond. ‘Old Side Up’ een nummer dat de album titel in zijn songtekst bevat, bracht iedereen nog een keer bij elkaar voor een mooie afsluiter van de avond. Na de show haastte de mannen zich naar hun eigen merchandise tafel. De fans kwamen al aangelopen om gesigneerde cd’s en T-shirts te kopen of om op de foto te gaan met de, Ashton Custer look-a-like, zanger Tjerk.
‘Moving Down The Grey Line’ dat is precies wat de band deed. Weg met dat grijze balkje wat hen al die tijd weerhield van het echte grote succes. De band levert een ijzersterk tweede album waar Nederland eigenlijk niet omheen zou moeten kunnen. Tot nu toe is er nog niks bekend over clubtour door Nederland, maar er gaan geruchten dat het niet lang meer duurt voordat daar nieuws over naar buiten komt. Advies: hou de site in de gaten www.audioadam.nl
Fotocredit : Gerhard Taatgen jr.
