Deze week nog “even” het oeuvre van Dana Kurtz beluisterd om een indruk te krijgen wat we kunnen verwachten. Kenmerken veelal rustige lome Americana met soul- en country invloeden. Inmiddels heeft ze al een behoorlijke discografie opgebouwd, waarbij ‘Postcards from Downtown’ uit 2003 alom gerespecteerd wordt door de verwende popkenners. Spaarzame violen, lome bas, gitaarloopjes en subtiele drums en teksten over relaties en mislukkingen.
Vanavond is alles anders. In het Burgerweeshuis staan stoelen opgesteld. Intimiteit en het theatergevoel staan centraal. Dayna goes stripped down. Een akoestische setting met 2 muzikanten waaronder Dayna; die begeleidt wordt door gitarist Robert Mache. Toch wel schrikken. Voorprogramma’s zijn in de regel ook vaak solo met gitaar, zodat er niet veel omgebouwd hoeft te worden voor de hoofdact. Ben je 3 nummers verder en je wacht al smachtend op de hoofdact. Geen makkelijke opdracht voor Dayna wat dat betreft. Om een hele setlist de aandacht van het publiek vast te houden en weten te imponeren is geen sinecure.
Het begint al meteen goed met een persoonlijk lied met de prachtige tekst ‘You are not what i need but you are all what i want’. Daarmee is meteen de stemming gezet. Al na 2 nummers is de setlist niet meer leiden en slaat de improvisatie al toe. “Whats next?” vraagt ze dan al aan het publiek. ‘Raise the last glass’ is een nummer dat past bij de setting. 2 muzikanten op een stoel, tafel er tussen met daarop een fles whiskey en 2 glazen. Robert Mache treedt veelal op als gastheer en weet vaak de nummers leuk aan elkaar te praten met kleine verhaaltjes, vragen aan het publiek en grapjes.
Liedjes over verbroken liefdes met een vraag als ‘Reconsider me’ gaan over een fase die Dayna ook heeft doorgemaakt. Deze sombere versie wordt ook nog even grappig gespeeld in een Johnny Cash versie en dan klinkt het toch weer ineens heel anders. Het begin van de set bestaat uit veel nieuwe nummers van haar in maart uit te brengen CD ‘Rise and Fall’. Ze stelt het publiek verontschuldigend gerust dat de bekende nummers heus nog wel komen. Maar dan wel aan het einde! Zelf geniet ze zichtbaar van ‘I have been bad since you left me but i look good in bed’ en ‘Being a good girl for too long let the bad girl out’ zijn de hoogtepunten van de avond waarbij Dayna een inkijk in haar leven toelaat waar ze zelf ook het meest van geniet.
Het Burgerweeshuis snapt goed hoe het moet bij een dergelijke setting. De zaalopstelling is passend gelet op de intieme uitvoeringen. De teksten en het goede gitaarspel staan centraal en zittend is het toch makkelijker om te luisteren naar deze ondeugende vrouw. De theater setting was dan ook goed gekozen. Het Burgerweeshuis wordt ook uitvoerig bedankt voor haar dienstverlening; gastvrijheid en een goede dienstverlening zijn kennelijk niet overal vanzelfsprekend horen we Dayna vertellen.
Het verzoeknummer ‘Touch Stone’ wordt ook nog gespeeld. In totaal hadden ze 60 nummers ingestudeerd voor deze toernee maar dit verzoeknummer was niet verwacht en brengen ze samen toch tot een mooi einde van de set. In de afsluitende toegift mag iedereen nog even meezingen over het altijd meedragen van het verlies van een geliefde in je hart. ‘You always live inside with me, though I sleep wit someone else’, Dayna weet een ieder in haar hart te raken en daarmee houdt ze met gemak de aandacht 2 uur lang op haar gericht. Ik zou zeggen tot op 23 maart 2015 in Paradiso met de CD-presentatie en die mag voor mij ook best weer in een dergelijke intieme setting plaatsvinden.
