Begin deze maand bracht Bob Dylan, als onderdeel van zijn Bootleg Series, ‘The Complete Basement Tapes’ uit. Een boxset met daarop voor het eerst alle opnames die Bob Dylan in 1967 met The Band opnam in de kelder van het huis Big Pink in Woodstock. Dylan was in deze periode herstellende van een motorongeluk om besloot om met The Band eigen nummers, covers (van o.a. Hank Williams) en traditionals op te nemen. Deze opnames verdwenen voor een aantal jaren in de ijskast, maar in 1975 werd er een selectie van uitgebracht als dubbelalbum.
Omdat nu alles van deze sessies is uitgebracht is er daarnaast ook een soort van tribute album verschenen: ‘Lost On The River’. Hiervoor hebben Marcus Mumford van Mumford & Sons, Elvis Costello, Jim James van My Morning Jacket, Taylor Goldsmith (beter bekend als Dawes) en Rhiannon Giddens niet eerder opgenomen songs van Bob Dylan opgenomen onder de naam ‘The New Basement Tapes’. Initiatiefnemer van dit project is producer T Bone Burnett nadat deze songteksten in een archief waren gevonden. Wat heeft dit met de originele Basement Tapes te maken? De teksten zijn in dezelfde periode geschreven.
Het zijn 20 nummers die door deze formatie onder handen zijn genomen, en in een bepaalde volgorde op het album zijn verschenen. Iedere artiest zingt om de beurt een nummer. Met ‘Down On The Bottom’ wordt de aftrap gegeven door Jim James. Maar de daarop volgende artiesten zetten meer de nummers naar hun eigen hand. Zoals Elvis Costello van ‘Married To My Hack’ een rauwe bluessong maakt. En Marcus Mumford vervolgens ‘Kansas City’ ver-Mumford & Son’t. En Rhiannon Giddens maakt van ‘Spanish Mary’ een oosters-klinkende song. Terwijl dat Taylor Goldsmith in ‘Liberty Street’ juist wel erg in de buurt komt van The Band. Jim James blijft vervolgens ook in ‘Nothing To it’ authentiek klinken als een typische Dylansong uit de jaren ’60.
Het wijkt daarna sowieso niet erg af van het idee dat Dylan met The Band ook in 1967 had. Maar het blijft daarna even in de folkhoek. Hoewel er met ‘Hidee Hidee Ho #11’ door Jim James opeens een jazzy nummer volgt. Waarna er met ‘Lost On The River #12’ een mooie ballad volgt door Elvis Costello. Van beiden nummers komen later twee andere versies voorbij die beiden Rhiannon Giddens op indrukwekkende wijze worden vertolkt. Daarbij ze iets meer dramatiek weet toe te voegen.
Al met al is het project geslaagd en valt er weinig op aan te merken. Je vraagt je wel eens af hoe het zou hebben geklonken als Dylan het zelf had opgenomen. Maar voor het project heeft T Bone Burnett wel de juiste personen aangetrokken. Je zou bijna hopen dat er nog andere teksten van Dylan in een archief liggen voor een vervolg. (8/10)(Harvest Records)