Drie jaar na zijn laatste album ‘Minder Meer’ is Stef Bos eindelijk weer terug met een nieuw album. Zijn demo-albums niet meegerekend heeft er niet eerder zo’n lange tijd tussen twee albums van Bos gezeten, en gezien de drie geweldige albums die Stef hiervoor uitbracht, zijn de verwachtingen hoog gespannen.
In de afgelopen 3 jaar die er spanden in de tijd tussen zijn laatste album en ‘Mooie Waanzinnige Wereld’ is er het een en ander gebeurd in het leven van de geboren Veenendaler. Afgelopen juni overleed, 25 jaar nadat hij voor de eerste keer al was opgegeven, Stef’s vader, die wellicht aan de wieg stond van het succes van de chansonnier. Een andere, leukere gebeurtenis, was de geboorte van zijn tweede kind, zijn dochter Lorelei. Zoals Stef in zijn album-begeleidende toernee vertelt, zijn inmiddels 2-jarige dochter was het die hem wees op het mooie in de wereld, het kleine, het bijna onzichtbare in de gehaaste wereld waarin we leven. Het is vertaald in de openingstrack van het album, wat vrijwel net zo mooi is als hetgeen zijn dochter hem leerde kennen. Het maakte hem een ‘Beter Mens’.
Wat opvalt aan ‘Mooie Waanzinnige Wereld’ is dat de band wat meer naar voren is gekomen en inderdaad, voor het eerst heeft Stef zijn vaste begeleidingsband gevraagd mee te schrijven. Het resulteerde in een album dat dan wel de oude vertrouwde Bos-sound heeft, maar muzikaal wat meer dan ooit neigt naar een sound die ergens ligt tussen melancholische americana, blues, jazz en kleinkunst. Veel invloeden lijken ook te komen van gitarist René van Mierlo, al sinds jaar en dag Bos’ vaste gitarist. Ook toetsenist Steven Cornillie heeft duidelijk zijn plek gevonden op het album. Zijn pianopartij is bijvoorbeeld op het opsommende ‘Maskerman’ een dragende factor.
Stef is duidelijk een collaboratievere weg ingeslagen, maar dat gaat de zanger gemakkelijk af. Het is wellicht niet altijd zo gemakkelijk zoals vroeger vaak was, nee Stef heeft door de jaren heel steeds een diepere betekenis in zijn teksten begraven. Wellicht ook onbewust soms, zoals bij ‘Schemerlicht’. Dat nummer is in één take opgenomen in de nacht waarop Stef’s vader uiteindelijk bleek te zijn overleden. Met die kennis in het achterhoofd is het nummer wellicht het diepste nummer op het gehele album.
‘Mooie Wondere Wereld’ is geschreven met als uitgangspunt ‘een blik op de wereld in twaalf muzikale stijlen’. Authentiek opgenomen, zonder al te veel poespas als een ode aan de schoonheid van de lelijkheid en de lelijkheid van de schoonheid, de machteloosheid van de macht en de macht van de machteloosheid. Stef is met het album doorgedrongen tot het rijtje Oer-Hollandse grootheden, als Ramses Shaffy, Boudewijn de Groot, Dimitri van Toren en Bram Vermeulen. Geheel in stijl en soms overtreffend. (9/10) (Coast to Coast)
