De plassen en de diepe bandensporen in het gras van de festivalweide verraden het slechte weer in aanloop naar dit 4-daagse festival. Een festival met een regionaal karakter, maar met internationale allure. Aan de aankleding, zoals de met kleurrijk tapijt bedekte vloer voor het hoofdpodium en een racket en astronaut op de achtergrond zal het niet liggen.
De opening van het zomerparkfeest (ZPF) wordt verzorgt door Ben Verdellen. Hij is onder het Limburgse publiek vooral bekent als voorman en zanger van de Vrijbuiters, maar ook solo schreef hij bekende liedjes. Vandaag staat hij in een XL versie op het podium. Achter de zanger en gitaristen zien we strijkers en en een mannenkoor. Helaas is de stem niet altijd meer even sterk en zuiver en heb ik het gevoel dat het koor en muzikanten niet altijd tot hun recht komen. Zijn nummers hebben een wat ‘vasteloavond’ tintje of een erg Roomse karakter. Het massale publiek, tot ver achter de geluidstoren, zingt er niet minder om mee.
Nieuw is het podium dat ingericht is door poppodium Grenswerk, voorheen Perron55. Dit ‘kerkje’ biedt plaatst voor zo’n 100 bezoekers. Al bij het eerste optreden van de regionale singer songwriter Lina Leender willen zoveel mensen naar binnen dat men de regel ‘één eruit / één erin’ moet hanteren. In de tweede sessie kan het publiek alvast kennismaken met Tommy Castro & The Painkillers alvorens deze Amerikaanse bluesrockers de avond op het hoofdpodium zullen afsluiten. Persoonlijk vond ik doorgewinterde mannen sterker op het grote podium. Het stevige gitaarwerk en Hammond orgel kwamen hier beter tot z’n recht.
Jammer was het dat tijdens het optreden van Lina Leender met haar fragiele akoestische popsongs de harde bassen van buiten hoorbaar waren. De bonkende dreunen lokken me de Carrousel in. Op het podium staan twee drumstellen. Samen met een basgitaar en keyboard maken deze uit Portugal afkomstige hardcore rockers er een vette show van. De psychedelische klanken en de samba vormen een ronkende bak experimentele pop om je vingers bij af te likken. Zo houden me tot het einde van hun live performance geboeid. Ook Sharon van Etten (USA) met haar indiepop weet mijn aandacht vast te houden, zodat ik voor een tweede maal het optreden in de Circustent dat gelijktijdig geprogrammeerd is laat schieten. Zowel met haar harmonieuze folknummers als haar uptempo nummers weet ze het publiek bij de lurven te pakken.
Op het Vriendenpodium, het kleinere intiemere podium, blijf ik hangen bij My Darling Clementine. Deze authentieke Amerikaanse country komt uit het Britse Sheffield. De zangeres doet me, gezien haar kleding, erg denken aan Bonnie St. Claire. De muziek en teksten echter aan legendes als Johnny Cash en Dolly Parton. De organisatie mag tevreden terugkijken om een goede start van de festiviteiten. De bezoekers hebben het droog gehouden en bewogen zich inspiratie vol van de ene plek naar de andere. Tussen de podia en tenten was er nog voldoende te beleven op de festivalweide zelf. Zo reed er een Scubabianchi rond. Een verbouwde Fiat gevuld met 400 liter water. Een rijdende installatie met de bestuurder te midden van een aquarium.
Op het hogere gedeelte van het Julianapark kunnen de bezoekers kijken naar een circusact dat zich voornamelijk in de hoogte van het trapezium afspeelde. Als Tommy Castro & The Painkillers tegen twaalf uur hun laatste noten hebben gespeeld van hun nieuwe album ‘The Devil You Know’ met onvervalste rhythm & blues keer ik huiswaarts. Het is mooi geweest voor vandaag. Morgen weer een dag.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort/Maxazine
