Sjilvend Rock(t) er weer op los.
In Sjilvend (de dialect naam van Schinveld), een plaatsje naast Brunssum, vond op 28 en 29 juni de 9e editie plaats van Sjilvend Rock(t), een gratis toegankelijk open air festival, dat ieder jaar een beetje groter wordt.
Hun formule? Geen grote namen die op de kosten drukken, maar (nu nog) minder bekende Limburgse bands die voor enkele bierbonnen en een zak frieten willen spelen. Er wordt hun wel een professioneel geluid en podium geboden en eeuwige roem (in Schinveld) in het vooruitzicht gesteld. Zeg daar dan maar eens nee tegen!
Het is een formule die blijkt te werken, want voor deze editie hadden zich meer dan 200 !!!bands aangemeld. Betaalbare consumpties en een afwisselend programma met bands die net iets anders, gekker of geschifter dan de doorsnee bands zijn, zorgen ieder jaar voor meer publiek.
Bovengenoemde inleiding zal de lezers van mijn recensie van vorig jaar bekend in de oren klinken, maar beter kan ik het festival niet omschrijven, want behalve dat andere bands is er aan de doelstelling bij deze negende editie niks veranderd. Wel had men weer geïnvesteerd en was er een doorlooptent geplaatst en dat was met het slechte weer van dit weekend geen overbodige luxe.
Deed ik vorig jaar verslag van de eerste dag, dit jaar was ik wegens meerdere activiteiten die dit weekend gelijktijdig plaats vonden getuige van de tweede dag. Een dag die helaas ongewild in het teken van het voetballen stond.
Op deze druilerige dag mag This One’s For She voor een nog bijna lege wei deze tweede dag openen. Deze jonge band uit Sittard zet een leuke set neer en speelt eigen werk waarbij ze invloeden bij The Cure en Editors lijken te hebben weggehaald. Op de setlist o.a. ‘Gone’, ‘Mr. Frog’ (met megafoon), ‘Time Has Come’ en ‘Open Your Eyes’, alle vier afkomstig van hun debuut Ep ‘Gone’.
Als 2e band mag 6ixty9, voor dat ze op vakantie gaan en nieuwe nummers gaan schrijven, een poging doen om Schinveld aan hun voeten te krijgen en dat lukt hen ook met eigen werken als: ‘Time To Choose’, ‘Setting Sun’, ‘Away Again’ en ‘Too Late’. Als afsluiter gooit deze, ook alweer, jonge band ‘Killing in the Name’ er tegen aan waarmee ze een verdiende toegift afdwingen.
Met The Beats staat er een (cover) band op het podium die de heerlijke tijd van de sixties en iets daarna doet herbeleven. De tijdloze muziek is ook voor de jeugd herkenbaar en maakt door inmenging van de huidige deejays een revival door. Het zijn dan ook niet alleen de oudere bezoekers op wie deze muziek een dansbaar en meezing effect heeft.
De geoliede band, met als stralend middelpunt zangeres Francis Gielkens, set een prima sfeervolle set neer met nummers als ‘Proud Mary’, ‘Whole Lotta Shakin’, ‘Walk in the Room’ en ‘Route 66’. Het speciaal voor het festival ingestudeerde ‘Sweet Child of Mine’, klinkt in hun versie met het gitaargeluid van The Shadows verrassend goed.
Een groter contrast met The Beats is niet denkbaar als na hen Tasered het podium betreed. Ook hier weer een blonde zangeres op het podium, maar daarmee houd iedere vergelijking op, want als Kari Bosch haar bevallige strot opentrekt en begint te grunten, valt bij menige bezoeker de bek open en deinst men een stapje terug. Heavy Metal van het hele heavy soort is nml waar de Maastrichtse band voor staat en het is knap hoe zij van het grunten zonder moeite over gaat naar haar normale zangstem. Op de afsluiter ‘End of Heartache’ na, spelen zij alleen eigen werk waarbij ‘Dickhead’ en ‘Sanctuary’ er voor mij uitspringen. De band maakt er op hun eigen manier een feestje van en er gooit af en toe waterballonnen het publiek in.
Innoscence is een ervaren coverband die zich voornamelijk met meezing rocksongs populair gemaakt heeft. Prima vertolkingen van ‘Whiskey in a Yar’, ‘Your Sex is on Fire’, ‘Sharp Dressed Men’, ‘Livin’ in a Free World’ en ‘Radar Love’ worden dan ook na hartenlust meegebruld. Helaas loopt tijdens hun optreden de klok naar zessen en ondanks dat er een groot scherm geplaatst is verlaat een gedeelte van het publiek het terrein om de wedstrijd thuis voor de buis te volgen. Met hen verdwijnt ook een groot gedeelte van de sfeer. Muziek en voetbal gaan blijkbaar toch niet samen en daarbij wordt de bands geen eer aangedaan. Zo zag Innoscence vanaf het podium het publiek naar het scherm kijken terwijl zij hun set afsloten met ‘Smoke on the Water’.
Tot de WK slachtoffers behoren ook Cherry Darling en Come as Nirvana.
De diehards die voor de muziek kwamen, konden bij Cherry Darling genieten van een zeer onderhoudende show met aanstekelijke nummers als ‘Divine Intervation’, dat de single van hun nieuwe cd The Dead and Hollow (ook op de setlist) gaat worden. Cherry Darling is ondanks hun jonge leeftijd ook al een ervaren band die good old rock een hedendaags geluid geeft. Dat is dan lekker rauw en smerig. Bij hen geniet ook eigen werk de voorkeur en dat is niet zo moeilijk want ze hebben al 2 CD’s en een EP op hun CV staan. De band gaat er lekker hard tegen aan en dat resulteert daar in dat drumster Kiki Beemer finaal door het vel van de snaredrum slaat. Met de toegift ‘Driver’, dat de eerste single van hun eerste cd was, verschijnt ook hun vroegere gitarist op het toneel om nog eens flink mee te rocken.
Come As Nirvana is, je kan het wel raden, een Nirvana tribute-band, afkomstig uit België. Op hun site staat in hun bio: ‘Come As Nirvana makes you forget that April the 5th of 1994 ever happened’. M.a.w. Kurt Cobain is still alive! Dat zijn boute uitspraken en dan vraag je om een extra kritische blik. Ze weten het geluid heel dicht te benaderen en de meest bekende hits trekken voorbij, maar,…hoe serieus moet je een band nemen die pruiken draagt. Zonder zouden ze waarschijnlijk meer tot de verbeelding spreken, maar ze zorgen zo wél voor een hoge amusumentwaarde.
Als headliner mochten de oude rotten van Waist Of Time fungeren en dat was een terechte keuze. Zij kunnen niet alleen uit een enorme lijst covers putten, maar weten het ook nog eens live zó goed te brengen, dat na hun geweldige versie van ‘Chasing Cars’ organisator Patrick Wullenweber het podium op loopt om hen te complimenteren met:,,Dit was beter dan het origineel”. Andere covers die er voor mij uitsprongen waren:’I Alone’ ‘Hard To Handle’, ‘These Days’ en ‘Alive’.Allen prima vertolkt, niet in de laatste plaats door de schuurpapieren stem van Laurent Roselet
De negende editie van Sjilvend Rock(t) mag ondanks het slechte weer en het WK toch wel succesvol genoemd worden, want aan de organisatie, die alleen uit vrijwilligers bestaat en de bands en de technici heeft het niet gelegen! Volgen jaar hopelijk het 2e lustrum en dan hoop ik er beide dagen bij te zijn!
