De Amerikaanse band bestaat al sinds 2009, maar is pas dit jaar bij het grote publiek doorgebroken door de single Hero. Het vijftal stond afgelopen dinsdag in de Tolhuistuin in Amsterdam om aan hun heldenrol invulling te geven.
Current Swell
De zaal is al aardig gevuld als de heren van Current Swell het voorprogramma verzorgen. Het viertal stond in maart ook al in de oude zaal van de Melkweg en het is ergens vreemd dat ze in een voorprogramma staan, want het optreden is goed genoeg voor een eigen show. Voor al de laatste twee nummers Who’s With Us Now en Rollin’ staan beide als een huis en zijn een stuk steviger dan wat ons nu te wachten staat.
Stelletjes en bloemen
De muziek van Family Of The Year is van een ander niveau dan Current Swell. Ten eerste is de stijl compleet anders. De Canadezen spelen echte Indiepop terwijl de Amerikanen zelfs richting folk gaan met een Californische sound. Laten ik het vergelijken met een mix tussen de Kelly Family en Mumford And Sons met een vleugje The Mamas And The Papas. Ook aan het publiek is te zien dat het een folklorisch avondje dreigt te worden. Veel gehaakte, gebreide en gebloemde jurkjes en zelfs een aantal bloementooien zweven voorbij. The Family Of The Year bestaat uit James Buckey (gitaar/zang), Christina Schroeter (keyboard/zang) en de broers Joseph Keefe (zang/gitaar) en Sebastian Keefe (drum/zang), en vooral die laatste straalt van plezier. De nummers die wel een beetje zijn blijven hangen zijn Buried, Living On Love, Diversity en In The End, allen afkomstig van hun album Loma Vista uit 2012. Het hele album bestaat een beetje uit niemendalletjes dus wanneer de hit Hero voorbij komt is het voor dit publiek in ieder geval al geslaagd. Typerend is misschien wel dat een groot deel van het publiek op de balkons, met de beentjes naar beneden op de grond zit.
Schoolband
Toch is er duidelijk een hoogte- en een dieptepunt te bespeuren vanavond. Het leukste deel van de avond was het akoestische duet van Summer Girl tussen de twee broertjes. Hoewel ze zelf vreesden voor de uitvoering (“this is the part where we always fuck up”) was het voor de eerste keer deze avond dat er zuiver en goed gezongen werd, zoals Crosby, Stills & Nash in betere tijden. Het absolute dieptepunt was het solo optreden van Christina. Het was niet opgevallen als backing vocal, maar deze vrouw kan werkelijk geen enkele noot of toon houden. Dat ze zich als een rapper gedraagt en zelfs door de zaal loopt maakt het alleen maar gênanter. Ik krijg het gevoel of ik naar een dronken schoolband sta te kijken op een examenfeest, tijd om te gaan. Om in schooltermen te blijven: Family Of The Year krijgt als eindcijfer een 5,5 en is met de hakken over de sloot geslaagd.
