De op 15 juli 1956 geboren gitarist Joe Satriani mag met recht een gitaarvirtuoos genoemd worden. Op zijn veertiende begon hij met gitaar spelen nadat hij het droeve nieuws had vernomen dat Jimmy Hendrix was overleden. Vanaf dat moment had de jonge Joe maar één doel; leven van en voor gitaarspel. Dat deze missie geslaagd is weten zijn fans van het eerste uur allang, dat dit beloond is met zes Grammy Awards (en vijftien nominaties) is het keiharde bewijs.
Om toch ergens van te kunnen leven heeft hij in het begin van zijn carrière gitaarles gegeven aan onder andere Steve Vai, Kirk Hammett (Metallica) en David Bryson (Counting crows). Satriani zelf werd bij het grote publiek pas echt bekend na het uitbrengen van zijn tweede album “Surfing With The Alien” , waarvan hij in Tivoli vier nummers speelde: Satch Boogie, Ice9, Surfing With The Alien en Always With Me Always With You, welke konden rekenen op een enthousiaste reactie van het publiek. Satch is overigens de bijnaam van Joe Satriani.
De titel van het laatste album van mei 2013 luidt “Unstoppable Momentum” waarvan het nummer “Jumpin’ In” de krachtige opener van de show vormde en de oren meteen op scherp zette. Naast de titelsong werden ook nog “The Weight of the World”, “I’ll Put a Stone on Your Cairn”, “A Door into Summer” , “Lies and Truths” en “Shine On American Dreamer” ten gehore gebracht.
Satriani bespeelt zijn speciaal voor hem ontwikkelde Ibanez JS gitaren als geen ander. Deze man beheerst zoveel technieken en heeft een vingervlugheid waar je bang van zou worden! Legato, tapping, picking, hammer-ons….ze wisselen elkaar razendsnel af, het ziet er allemaal zo gemakkelijk uit en het lijkt hem geen enkele moeite te kosten. Maar bovenal is het overduidelijk dat hij zelf enorm staat te genieten op het podium. Hij houdt het aanwezige publiek en hun reacties op zijn muziek scherp in de gaten vanachter zijn donkere zonnebril zoals blijkt. Gevoelig voor input van en interactie met zijn fans speelt hij met zijn publiek en plakt hij op het moment dat je denkt dat het nummer ten einde is (en zijn band ook trouwens) er nog een mini solootje achteraan met een Big Smile. Ondanks zijn leeftijd en het verlies van de weelderige haardos die hij vroeger had, oogt en gedraagt Joe Satriani zich nog steeds als een ondeugend jongetje.
De man die met een grootheid als Mick Jagger op het podium heeft gestaan, de man van de geweldige G3 projecten waarbij we hem hebben kunnen zien optreden met andere gitaristen zoals; Steve Vai, Eric Johnson, Steve Lukather en Yngwie Malmsteen, deze man met zijn bijna orgastische solo’s neemt je mee tot grote hoogte, doet het kleinste haartje op je lijf strak overeind staan en laat je aan het einde van het concert achter met het gretige gevoel dat je nog veel meer wilt.
Voor mij persoonlijk was het de eerste keer dat ik het gloednieuwe TivoliVredenburg mocht betreden en deze zaal leent zich met het uitstekende geluid, puike lichtshow en overal goed zicht op het podium perfect voor een dergelijk concert. Het vriendelijke en service gerichte personeel draagt zeker bij aan de “feestvreugde” en ik was blij verrast om de oude vertrouwde toiletjuffrouw te treffen op haar nieuwe stekkie. Overigens ook mijn complimenten aan de support act “Oli Brown Band” die met een portie stevige rockmuziek het publiek heeft opgewarmd. Het was een avond om niet snel te vergeten.
Fotografie (c) Rob Sneltjes
