Die Wouter Hamel toch. Sinds 2007 ligt de weg voor hem open. Klaar om een niet weer weg te denken bekendheid te worden in het wereldje van de Nederlandse popmuziek. Sommige mensen boffen toch maar. Ik kreeg van een niet nader te noemen enthousiaste fan zijn (Wouters) laatste wapenfeit, ‘Pompadour’, in mijn handen gedrukt met de woorden: “Luister dit eens, Fred. Dit is goed. Echt goed”. Nadat ik de mevrouw vriendelijk had bedankt, CD’s zijn namelijk nog altijd welkom bij mij thuis, borg ik het schijfje, met mooi art-work en aangename fotografie, goed op in mijn nieuwe buideltas en vervolgde mijn weg.
Een dag later, in de bus ergens tussen halte Bredalaan en Eindhoven Airport, zoek ik op YouTube Wouter Hamel op. Want, zo moet u weten, ik had nog nooit van de beste meneer gehoord (ervan uit gaande dat Wouter een meneer was, natuurlijk). Ik stuit op het nummer: ‘Details’. Wat mooi, zeg. Gezongen als een ware jazz-vocalist. Nog eentje dan, ‘Nobody’s Tune’. Eveneens mooi. Die Hamel weet de noten wel te raken.
Als ik eenmaal in het vliegtuig naar Innsbruck zit, haal ik mijn Sony discman tevoorschijn (van Transavia moeten de mobiele apparaten die kunnen zenden en ontvangen namelijk uit staan) en leg ‘Pompadour’ er voorzichtig in. Nog voordat ik mijn eerste koffie aangeboden krijg, zit ‘Pompadour’ al weer veilig in mijn nieuwe buideltas. Wat een zonde van zo’n mooie stem.
Wouter Hamel neemt met deze CD een stapje naar voren, maar tegelijkertijd twee stapjes terug. Naar voren richting richting bekendheid, maar weg van de jazz. Zijn mooie stem kan zo veel meer dan popliedjes, waarvan er wel veertien in een dozijn passen, zingen. En als je het mij vraagt, zou hij dat moeten doen ook. In plaats van knullig meedeinen met de hype, zou hij bij zijn leest moeten blijven en goeie vocale jazz-platen moeten gaan maken. En dan bij voorkeur alleen, want op ‘Pompadour’ zingen er naast Wouter zelf, ook een aantal anderen mee, en ik vraag me af waarom, want de compilatie wordt er niet beter van. Dat er met jazz beduidend minder te verdienen valt, is misschien wel een van de redenen dat Wouter zich op het paadje van de popmuziek begeeft. Ik kan hem dat ook maar moeilijk kwalijk nemen, maar ‘Pompadour’ blijft voorlopig netjes in de kast staan. Gelukkig had ik bij klein toeval ook nog andere CD in mijn buideltasje, zodat de vlucht naar Innsbruck toch nog een aangename werd. (4/10)(DOX Family)