Zomer 2005: Professor en muzikant Bill Wilson geeft les aan op de universiteit van Virginia. Hij heeft zes kinderen. Zijn drie oudste zonen Abe, Sam en James wonen en studeren verspreid over het continent van Noord-Amerika. Het is het einde van het studiejaar. So far so good. Op weg naar huis van Californië naar Virginia gaat James nog even langs bij zijn broer Sam in Brooklyn. Thuis bij Sam spelen en zingen ze een avond lang country songs die ze thuis met de paplepel kregen ingegoten van pa Bill. Maar ze spelen en proberen ook een aantal eigens geschreven nummers van James. Een geslaagde avond die naar meer smaakt. Broer Abe studeert architectuur in Maryland en brengt net als James de zomer door in Virginia.
James en Abe doen de New Yorkse avond bij Sam samen dunnetjes over en voor ze het weten spelen ze die zomer avond aan avond op feestjes en partijen in Charlottesville, de hoofdstad van Virginia. Vrienden Seth Green (bass) en Todd Wellons (drums) sluiten aan. Broer Sam, keert definitief terug uit New York om zich bij het kwartet aan te sluiten. De Sons of Bill zijn voor de tweede keer geboren. Maar nu als band. In februari 2006 verschijnt hun eerste album, ‘A Far Cry For Freedom’. De CD krijgt lovende kritieken. Later volgen nog twee albums. ‘One Town Away’ (2009) en ‘Sirens’ (2012). Het laatste album haalt een topnotering in de Billboardlijsten. Platen met een mengelmoes van Americana, alternative country, ballads en prettige luisterliedjes. De band reist en toert intussen van Oost naar West en van staat naar staat. Vanaf de oprichting van de band is geen Amerikaanse stad meer veilig. Vader Bill ziet zijn zonen niet al te vaak meer.
Winter 2014: De muzikale zonen steken de Atlantische Oceaan over voor een Europese toernee. Een muzikale etappekoers van 32 dagen met maar liefst dertig shows in Engeland, Schotland, België, Duitsland, Oostenrijk en Nederland. Halverwege de toer treden de Amerikanen op in Rotterdam. Dit in de serie Holland-Americana optredens in theater Walhalla, georganiseerd door organisator Dave Andriese. Een memorabele dinsdagavond wel te verstaan. Want het optreden heeft veel weg van een ‘masterclass’ Americana. In een ‘huiskamer’ achtige setting spelen Sons of Bill een afwisselende setlist met melancholische ballads en vooral vrolijke, meeslepende en snelle gitaarsongs. Het geluid is prima, dat mag gezegd worden. Een aantal songs van Sons of Bill doet denken aan de beginperiode van R.E.M. Een compliment. Met het zwevende orgelspel van Abe Wilson, de kraakheldere gitaarsolo’s van broer Sam Wilson en de afwisselende leadvocalen lezen de Sons of Bill telkens weer een nieuw hoofdstuk voor uit een boek vol met muzikale hoogstandjes zoals het prachtig opgebouwde ‘Angry Eyes’ en ‘Brand new Paradigm’.
Het laatste genoemde nummer is te horen op de nieuwste EP ‘Gears’. Tussen de nummers door luistert Walhalla letterlijk mee met de onderlinge en soms grappige conversaties tussen de bandleden. En zoals veel Amerikaanse bands zingen en spelen de Wilsons en vrienden ook over de heimwee naar het thuisfront zoals in ‘Virginia Calling’. Na anderhalf uur en een lange toegift halen de muzikale broers en hun reisgenoten de stekkers definitief uit hun gitaren. Even later stappen de Sons of Bill in hun toerbus om te verdwijnen in de Katendrechtse nacht, op weg naar het volgende optreden, morgen in Duitsland. Maar niet voordat ik ze bedank voor deze avond. Ik voel mij uitverkoren. Uitverkoren in Walhalla. Niet slecht voor een dinsdagavond.
