10 februari stond de Noorse Maria Mena in 013 in Tilburg. Een concert van de dame met de frêle stem, maar met teksten die meer inhouden dan je op het eerste gehoor zou denken. Judy Blank, deelnemer van beste singer songwriter van Nederland, stond in het voorprogramma van Mena. Blank zong een nummer, zo nieuw dat het pas 3 dagen ervoor geschreven is, ‘Bigger’. Ze speelt het voor het eerst, om te horen of iemand het kent. Dit is niet het geval; “Dan is het van mij,” grapte ze.
Judy Blank heeft een mooie heldere stem met een mooi rafelrandje. Ze is ‘super, super blij’ dat ze hier speelt, zo herhaalt ze wel tien keer. Hoe voller het wordt hoe meer het rumoer van het publiek achterin hoorbaar wordt. Het blijft jammer dat men niet het fatsoen kan opbrengen om te luisteren als iemand staat te zingen.
Na een korte onderbreking was het de Noorse zangeres die het podium betrad. Maria Mena moest er even inkomen qua zang. ‘I feel hopeless’ zong ze prachtig – ingetogen – maar toch met kracht. Mena pakt het publiek in met een “Dank je wel,” in het Nederlands en ze vertelt een verhaal over een vrouw die terug kwam op haar werk nadat ze haar kind verloren: ze was onzichtbaar, niemand vroeg haar hoe het ermee ging. ‘I’m only human’ was het nummer dat ze daarover schreef.
Met haar typische zang, niet in hele zinnen maar in stukjes weet ze het publiek in 013 wel stil te krijgen. Vol onschuld en geheel in het wit gehuld met haar haren voor haar ogen schermt ze zich toch een beetje af voor de boze buitenwereld, zo lijkt het soms. Het nummer ‘Interesting’ geeft uiteindelijk wat power en variatie aan de set, die wordt begeleidt door een goede band; vooral de gitarist van de zangeres weet hoge ogen te gooien.
Vooral bij de rustige nummers houdt Mena haar stem optimaal. Gaat het sneller wordt het slordiger, niet allemaal even zuiver. Maar ach, een knies die daarover zal zeuren. Mena pakt met haar lieflijke stem ook Tilburg in.
