Het jaar 2014 zal de boeken in gaan als het jaar van Home Alone. Niet de film met de inmiddels aan lager wal geraakte hoe heet ‘ie ook weer, maar als het jaar van het album. Van Koen Fu. Een uitmuntende collage van zorgvuldig vakmanschap. Een muzikaal epos in vier hoofdstukken waarin je steeds weer meer hoort, hoe vaak je ook luistert. In een verpakking waar je je hoed voor afneemt. Vier hoofdstukken die zomaar gespeeld zouden kunnen zijn door vier verschillende bands, ware het niet dat het enkel Koen Fu is. In zijn eentje, Home Alone.
Koen Fu schreef, speelde, mixte, filmde, nam op, knutselde en lanceerde begin van dit jaar met een knal een plaat die iedereen opeens wil hebben. Een plaat die oude vrienden weer bij elkaar heeft gebracht. Een plaat die je vast wilt houden, koesteren, bekijken. En steeds weer om wilt draaien. Home Alone is er enkel op dubbel-vinyl. Op Facebook poseren trotse kopers met deze dubbelelpee. Mensen kopen de plaat, zonder dat ze hem af kunnen spelen. Mensen kopen platenspelers, enkel en alleen om de muziek van Home Alone te kunnen beluisteren.
Home Alone
In vier hoofdstukken, met in totaal vijftien composities, neemt Koen Fu de luisteraar mee naar zijn wereld. Een wereld die hij helemaal in zijn eentje in elkaar heeft gedraaid. Niet alleen letterlijk, want alles wat je hoort en ziet op Home Alone is door hem gemaakt, maar zeker ook alles wat je niet ziet, maar waarvan je wel weet dat het er ergens moet zijn. In alle ruimte in de tijd, niet alleen de (muzikale) collages. En dat is het. Koen Fu zou zeggen: “Alles.”
“Opgenomen in zijn eigen studio.” Woorden die zouden kunnen suggereren dat het hierbij gaat om een grote, volledig ingerichte, complete studio die van alle gemakken voorzien is. U kent het wel: waar een producent achter een enorm mengpaneel en met een microfoon door het glas praat om de band te vertellen dat die take opnieuw moet omdat die scheet die de bassist net liet ook op band staat, nu. Om een beeld te krijgen van hoe dat er in werkelijkheid uitziet, moet u denken aan, om te beginnen, een ruimte van iets meer dan 10 vierkante meter. Tot aan de rand gevuld met instrumenten. Drumstel, bassen, gitaren, speakers, pedalen, snoertjes, microfoons. Overal hangen haakjes om draadjes omheen te binden om camera’s en mics aan op te hangen. Tot overmaat van ruimte staat er ook nog een bureau, waaronder een oude Powermac zich trouw kwijt aan zijn taak als mixconsole. Ik prijs mij bevoorrecht dat ik deze studio heb mogen bezoeken. Als je, waar dan ook, een biertje neerzet en je draait jezelf een kwartslag, dan valt dat biertje om. Het is in deze ogenschijnlijk onmogelijk kleine ruimte dat Koen Fu grootse dingen heeft gedaan.
Zonder een woord van uitleg begrijpt iedereen die het hoort waar Home Alone over gaat. Het is een meesterwerk. Een spiegel van het leven van Koen Fu. Is dit Home Alone in een hokje plaatsen? Neen, dat kun je niet. Het zou te makkelijk zijn om er één labeltje op te plakken, dus dan maar zo: Home Alone is het prachtig knappe eindresultaat van een begenadigd musicus die zich geroepen heeft gevoeld zijn innerlijke hebben en houwen tot kleine auditieve mini-kunstwerkjes te maken, en met behulp van minimale middelen alles zelf heeft ingespeeld en opgenomen, waarbij de luisteraar (terwijl deze zich met de hoes in de hand vergaapt aan al het mooie) getrakteerd wordt op unieke tracks waar zowel punk, ska, reggae, metal en blues te horen is, met hier en daar een bekend muzikaal citaat. Wie het hoort mag het zeggen.
Koen Fu
Als je Koen Fu spreekt, dan weet je dat dat bijzondere momenten zijn. Zoals openlijk en vol met passie als hij vertelt over zijn muziek en de totstandkoming van zijn werk, zowel muzikaal als beeldend. Aan tafel met Koen Fu kun je niet veel meer doen dan ademloos luisteren naar zijn prachtige verhalen en in stilte rondkijken door de ruimte waarin je je in een museum waant. Je wilt zo graag nog heel even blijven. “Vertel nog eens van die keer dat … “ , maar je weet dat je weer naar huis moet. Je bedankt hem voor de mooie uren, de muziek, de verhalen, maar vooral voor de rondleiding door zijn hoofd. Een rondleiding waarop je dingen hebt gezien die je nooit meer zult vergeten. Dingen die meteen tot leven komen als je, voordat je straks gaat slapen, nog één keertje Home Alone opzet. (9/10) (FUNKSUCKS IND.)
