Stephen Malkmus is een indie rock pionier en icoon die zijn status heeft bereikt terwijl hij deel uitmaakte van de Amerikaanse 90’s indie rock band Pavement. Pavement stopte spijtig in 1999, maar twee jaar later kwam Malkmus alweer met een nieuw album genaamd “Stephen Malkmus”, die hij in elkaar had geflanst met zijn nieuwe band: Stephen Malkmus & The Jicks.
Sinds “Stephen Malkmus” heeft de band ondertussen meer albums uitgebracht dan Malkmus had uitgebracht met Pavement. Een maandje terug kwam hun nieuwste album uit. “Wig Out at Jagbags,” een heerlijk album die zeker een luistersessie waard is, werd gevierd door de band door in allerlei verschillende zalen live bewonderd te kunnen worden, waaronder in de zaal van Bitterzoet afgelopen zondag.
De deuren gingen om acht uur ’s avonds open, en een half uurtje later konden wij alweer genieten van het voorprogramma van de avond: The Megaphonic Thrift; een Noorse noise pop / shoegaze band die pakkende deuntjes maken, ondersteund door luidruchtige geluidsmuren. Persoonlijk vind ik hun album van dezelfde naam erg aangenaam, en stond ik voordat deze avond aangebroken was al te popelen om ze live te zien. Zonder introductie begon de band gelijk met keiharde, dromerige, energieke maar ook rommelige gitaren die het optreden met volle trots de lucht in schoot. De band was daarbovenop lekker aanwezig op het podium. Na een consistent half uurtje te hebben kunnen genieten van een lawaaierige popsound met shoegaze-elementen, moesten wij jammer genoeg alweer geloven aan het einde van de set van The Megaphonic Thrift.
De band bedankte ons en namen hun instrumenten weer mee naar achter. De dertig minuten tussen het einde van The Megaphonic Thrift en het einde van Stephen Malkmus & The Jicks werden ondersteund door gedraaide muziek die varieerde van indie rock naar electropop. De pauze leek voor eeuwig te duren, want het voorprogramma had het voor elkaar gekregen de ondertussen drukke zaal vol te pompen met energie.
Deze energie was dan ook nog lang niet vergaan toen Stephen Malkmus & The Jicks eindelijk het podium op kwamen. “The Jicks” namen plaats op het podium. Hierbij hielp Stephen Malkmus een handje door de mannelijke bandleden één voor één een tikje op de kont te geven terwijl ze het trappetje van het podium opklommen. Tenslotte nam ook Stephen Malkmus zelf plaats op het podium. Het eerste wat mij opviel was het feit dat Stephen Malkmus niet in het midden stond op het podium, maar in plaats daarvan aan de linkerzijde. In het midden stond bassiste Joanna Bolme, met aan de rechterkant gitarist/toetsenist Mike Clark, en achterin drummer Jake Morris.
Het optreden begon met “(Do Not Feed The) Oyster.” Stephen Malkmus, die ondertussen 47 jaar oud is, sprong rond in zijn shirt/skinny jeans/sneakers-outfit alsof hij minstens twintig jaar jonger is dan hij daadwerkelijk is. Het lichaam van middelbare leeftijd zweeft als het ware over het podium heen alsof Malkmus een veertje is. De gehele energieke en springerige houding was een enorm genot om aan te zien, en zorgde ervoor dat een groot deel van het publiek al vanaf het begin hetzelfde aan het doen was.
Na het eerste nummer volgden Lariat, Planetary Motion, Out of Reaches, Tigers, Cinnamon And Lesbians en 28. Een droom van een set voor iedere fan van The Jicks, en dat was slechts de eerste helft. Stephen Malkmus heeft tegen de tijd dat de eerste helft achter de rug is bewezen dat hij het fijn vindt zijn gitaar op allerlei verschillende manieren vast te houden, inclusief boven zijn hoofd, achter zijn hoofd, achter zijn rug, voor zijn gezicht en half sleurend over de vloer heen. Alle verschillende gitaarhoudingen voert hij uit op de manier waarop je je zou voorstellen dat Stephen Malkmus dat zou doen. Daarnaast had Malkmus ondertussen een whiskyglas of twee achterover gegooid en vergat hij onder andere dat zijn microfoon in zijn hand was, waardoor hij zich vergiste en begon te zingen tegen een lege microfoonstandaard. Op andere momenten vergat hij te zingen aan het begin van een nummer als hij lekker aan het jammen was op zijn gitaar of was hij vergeten hoe een nummer überhaupt begon.
De zeldzame momenten waar dit soort dingen plaatsnamen op het podium, kwamen over als allesbehalve blunders of slordigheden. De gehele show had een opmerkelijke positieve vibe. De band is interactief met het publiek, ze lachen terwijl ze aan het spelen zijn, het publiek lacht mee met de band en iedereen heeft het enorm naar zijn en haar zin. Ik heb in alle concerten waar ik naartoe ben geweest nog nooit zo’n heerlijk informele sfeer gevoeld als dat ik op die avond voelde. Het plezier, de goofs en het schaterlachen van opwinding en plezier stonden deze avond voorop. Stephen Malkmus & The Jicks geven een enorm warm gevoel met niet alleen hun muziek, maar de gehele aura die met hun meekomt.
