Sinds Stuart Staples zijn band Tindersticks weer nieuw leven heeft ingeblazen kunnen we gelukkig weer genieten van dit fenomeen. Vanavond waren ze zelfs met z’n negenen! Er worden tijdens deze “Across six leap years tour” per avond twee sessies gespeeld, zonder voorprogramma of iets dergelijks. De eerste sessie is meteen de meest intieme. Tindersticks staat van oudsher bekend om hun mooie, zij het nogal depressieve, kleine juweeltjes die als schilderijtjes in je hoofd blijven hangen.
Met zijn nogal unieke stem weet Stuart je te raken zodat je de muziek meer beleefd dan dat je lekker naar de teksten gaat zitten luisteren, en toch mis je niets. Erger nog, zeker als het een kleine zaal is, veelal weet hij een sfeer te scheppen waarin je langzaam verdrinkt in een gelukzalige depressie. Vanavond kwam hij een eind in de buurt. Zeker waar het het geluid betreft. Dat was echt perfect! Maar het Concertgebouw in Amsterdam is net even te groot, te massaal, om er een dergelijke beleving van te maken. Jammer, maar dat doet niets af aan het feit dat die eerste sessie mooi wel mijn favoriete van de avond was.
Na de rust ging de band zeer voortvarend van start, de schroom was afgeworpen en vol energie gingen ze er tegen aan. Soms afgewisseld door weer een miniatuurtje, maar meestentijds toch lekker energiek. En, echt waar, soms had ik het idee dat er iets vrolijks in doorklonk! Dat kan toch niet? Maar het publiek vond het allemaal prima en de band nam dan ook dankbaar de staande ovatie in ontvangst. Twee vragen resten er nog: wat heeft Stuart aan zijn linkerarm? En waarom werd het nummer “Tiny Tears” niet gespeeld? Maar ik moet nu niet gaan zeuren, het was een uitstekend concert, precies volgens verwachting in de beste Tindersticks traditie. Dus gewoon weer een heel lekkere avond gehad.
