Deze week in Musical Fruit behandelen we slechts één nummer. Een nummer waarover veel te vertellen is, waar de meningen over zijn verdeeld en dat iedereen kent. We zijn aangekomen bij de ‘S’. Juist: ‘Strawberry Fields Forever’.
‘Strawberry Fields Forever’kwam uit in het Verenigd Koninkrijk op 17 februari 1967. Gek genoeg was de release vier dagen eerder in Amerika al een feit. Het nummer werd geschreven door John Lennon maar waarschijnlijk bracht Paul McCartney zoveel ideeën in dat de credits ook naar hem gingen. Het nummer kwam uit op een single met een dubbele ‘A-kant’, op de andere kant van het vinylschijfje stond ‘Penny Lane’. Bij de officiële studio- opname speelden meer mensen mee dan de vier Beatles, je hoort een tamboerijn die werd bespeeld door Mal Evans, Neil Aspinall speelde op een ‘guiro’, een slagwerkinstrument met een raspend geluid. Maracas (in de volksmond: sambaballen) werden gehanteerd door Terry Doran en de trompetten kwamen voor rekening van Tony Fisher, Greg Bowen, Derek Watkins en Stanley Roderick. Ten slotte werden de cellopartijen ingespeeld door John Hall, Derek Simpson en Norman Jones.
De naam van het nummer werd ontleend aan een soort van ‘Leger-des-Heils-kindertehuis’ vlakbij het huis van een jonge John Lennon in Woolton, Liverpool. Net als ‘Penny Lane’ was ‘Strawberry Fields’ een stukje nostalgie voor de heren. Lennon heeft het ’tehuis’ nooit als dusdanig bekeken, voor hem was de plek onweerstaanbaar vanwege de muur waarover je kon klimmen waarna hij in een grote verwilderde tuin terechtkwam. Aangezien er niet werd gesnoeid was het een geweldig plek om je te verstoppen. Dat deed hij dan ook regelmatig met wat vrienden en eens per jaar werd er een tuinfeest georganiseerd waarop hij zich ver van tevoren al kon verheugen.
Uiteindelijk schreef Lennon het nummer tijdens de opnames van de film ‘How I Won The War’ in Almeria, Spanje. Lennon speelde in die film de rol van soldaat Gripweed, en tussen de takes door had hij voldoende tijd om te schrijven. Uiteindelijk beschreef hij ‘Strawberry Fields Forever’ zelf als “psycho-analyse die op muziek is gezet”.
Dat was voor velen een reden om de tekst, die op zich niet heel spectaculair is, eens anders te gaan bekijken: door de bril van een LSD- gebruiker. Opeens leek het nummer meer dan nostalgie, namelijk innerlijke reflectie van de schrijver. Lennon’s twijfel (aan zichzelf) en zijn onvermogen om zich goed uit te kunnen drukken zouden in dit lied naar voren komen. Zelf zei hij hierover: “Strawberry Fields Forever (is samen met ‘Help!’) een van de weinige nummers die ik heb geschreven vanuit mijn eigen ervaring. Veel andere nummers waren imaginair: ik plaatste mezelf in een situatie en schreef er een leuke tekst over…”
“Let me take you down, ‘cos I’m going to Strawberry Fields.
Nothing is real and nothing to get hungabout.
Strawberry Fields forever.
Living is easy with eyes closed, misunderstanding all you see.
It’s getting hard to be someone but it all works out, it doesn’t matter much to me.
Let me take you down, ‘cos I’m going to Strawberry Fields.
Nothing is real and nothing to get hungabout.
Strawberry Fields forever.
No one I think is in my tree, I mean it must be high or low.
That is you can’t you know tune in but it’s all right, that is I think it’s not too bad.
Let me take you down, ‘cos I’m going to Strawberry Fields.
Nothing is real and nothing to get hungabout.
Strawberry Fields forever.
Always, no sometimes, think it’s me, but you know I know when it’s a dream.
I think I know I mean a ‘Yes’ but it’s all wrong, that is I think I disagree.
Let me take you down, ‘cos I’m going to Strawberry Fields.
Nothing is real and nothing to get hungabout.
Strawberry Fields forever.
Strawberry Fields forever.”
‘Strawberry Fields Forever’ is inderdaad enigzins psychedelisch te noemen als je de “I think I know I mean- secties” goed bekijkt, en al begint het nummer qua tekst en muziek vrij simpel: Op het einde hoor je zeker ook, helemaal voor die tijd, progressieve psychorock-klanken.
Het nummer werd, in tegenstelling tot veel andere singles van The Beatles niet overal een grote nummer 1-hit. In Amerika bleef het bij een achtste notering, in Engeland werd een tweede plek behaald op de ranglijst.
Deze song werd op méér dan één album van The Beatles uitgebracht. Het kwam uit op het in Amerika uitgebrachte album ‘Magical Mystery Tour’ in 1967. In Engeland kwam datzelfde jaar een dubbel-EP uit met dezelfde titel, maar hierop is het nummer níet te vinden. Op het verzamelalbum ‘1967-1970’ weer wel. In de jaren tachtig werden de albums van The Beatles op cd uitgebracht, men besloot om op díe ‘Magical Mystery Tour’ wél een uitvoering van ‘Strawberry Fields’ op te nemen.
Dan is er nog ‘Anthology 2’ waarop drie (!) versies staan waaronder een akoestische demo-versie van Lennon. Meer verklap ik hier niet over, ga maar eens luisteren want behalve op dat album zijn deze versies nimmer meer vertolkt.
In 2006 kwam de cd ‘Love’ uit, ook daarop staat ‘Strawberry Fields Forever’, gebaseerd op de demo van ‘Anthology 2’.
Al met al vond ik deze aarbei wel een heel vel(d) waard, en het nummer zal over jaren en jaren nog steeds worden gedraaid. Strawberry Fields Forever!
Voor dit artikel heb ik gebruik gemaakt van meerdere bronnen maar voornamelijk de site www.beatlesbible.com
