Planet Graffiti is een Engels bluesrocktrio, die na een jaartje pauze de draad weer hebben opgepakt en na een jaar spelen en oefenen heeft uitgepakt met een stevig bluesrockalbum. De band bestaat uit zanger/gitarist Brent Hutchinson met Donna Peters op drums en Rupert Peters op basgitaar. In 2010 verscheen hun eerste album “Standing Tall”, waaruit al duidelijk werd dat wij hier te maken hadden met prima componisten. Hun nieuwe album “Bad News” bestaat uit tien zelfschreven songs. Wat meteen opvalt is dat de band wat meer de blueskant is opgegaan. Zij boeten niet in wat betreft de stevigheid van de songs, maar het is wat subtieler en gevoeliger. We lopen de songs gewoon even na.
De aftrap wordt verzorgd door “Bad Advice”, dat begint met vlot gitaarwerk en na tweeënhalve minuut ineens stil valt. Het is het begin van een fraai instrumentaal deel met een adembenemend mooie gitaarsolo van Brent. Met de titelsong “Bad News” laat de band horen dat zij eigenlijk uit de bluesrockhoek komt. De familie Peters zorgt met hun strakke spel voor een stevig fundament, waarop Brent zich kan uitleven. ook “Bleeding Out” is een stevige rocksong met afwisselende tempi. Het tempo zet zich voort in het smerig klinkende “Catfish Swampers”.
Brent Hutchinson beschikt over een delicaat klinkende stem, die soms wat verloren gaat in het geweld van de rocksongs, maar die uitstekend past bij het akoestische en gevoelig gezongen “Fix Me”. 
Gedaan met de rust is het in de stampende blues “I Don’t Need Ya Baby”, waarin het weer meer dan uitstekende gitaarwerk mij doet denken aan Robin Trower of Stevie Ray Vaughan. Met deze Trower-/Vaughan-gitaarstijl wordt het net ze stampende “Oblivious To The Rain” ingezet. En hoewel dit een stevige rocksong is kom Brents stem hier prima uit de verf. Dit wordt gevolgd door de adembenemende snelle “Snoodle Boogie”.
We mogen even bijkomen tijdens het zeer fijngevoelig gespeelde “Stevie”. Met de rockende blues “Trashcan Blues” wordt dit album op waardige wijze afgesloten. Een goed album van een prima band, die heel goed op elkaar is ingespeeld. Het swingend strakke spel van Donna samen met de melodieuze bas van Rupert en het afwisselend felle en melodieuze, vuile en prachtige gitaarwerk van Brent vertolken de prima geschreven songs op een prima wijze. (eigen beheer) (7/10)
