Bij de naam Jeff Berlin denkt de echte jazzliefhebber natuurlijk direct aan Bruford, de legendarische band rondom de Britse Drummer Bill Bruford, die ook onder anderen de briljante meestergitarist Allan Holdsworth in de gelederen had. Hoewel Berlin in de tijd van Bruford (en daarna) naam maakte als fusionbassist, werdt hij toch gevraagd door Van Halen, wat hij gelukkig afwees. In plaats daarvan trok Berlin steeds meer richting de jazz en werd al snel een fret-spelend evenbeeld van Jaco Pastorius.
Het nieuwe album van Berlin, ‘Low Standards’ is om meteen duidelijk te maken een opvolger van zijn drie jaar geleden uitgebrachtte ‘High Standards’. Vergeleken met dat album is niet ver veranderd aan de werkwijze: Met Berlin op de basgitaar, pianist/contrabassist Richard Drexler en een drummer. Toen Danny Gottlieb, maar voor ‘Low Standards’ is die laatste ingewisseld voor een van de beste jazz-drummers van dit moment, Mike Clark (Herbie Hancock). Met ‘Low Standards’ als vervolg op ‘High Standards’ grijpt Berlin overduidelijk terug op de magistrale ‘Standards’-serie van Keith Jarrett uit de jaren 80. Berlin trekt op deze uitgave alle lage registers open.
‘Low Standards’ is net als de hogere versie, een verzameling tracks die stuk voor stuk uit het All American Songbook of Jazz gehaald lijken. Van E.S.P. van Wayne Shorter, tot ‘James’ van de Pat Metheny Group, hoewel er toch wel een duidelijk verschil is. Op ‘Low Standards’ heeft Berlin het experimentele wat meer losgelaten en is wat verder terug gegaan naar de oude standaarden van de jazz. Het vingervlugger basspel, dat we van Berlin gewend zijn laat hij soms wat meer varen, hoewel de echte fans van Berlin’s jazzrock-periode bij Bruford zeker toch verwend worden, met ‘James’ als overduidelijk toetje.
Het album is stiekem een erg gewaagd stukje muziek te noemen, aangezien Berlin en zijn mannen teruggaan naar het basisspel. Geen uitermate show-off momenten, geen echte solo’s op het album, brengt de jazz gewoon weer terug zoals de jazz bedoeld was: gewoon een lekker stukje jammen als groep en dat is wat Berlin met zijn mannen doet. Gevaarlijk, omdat het de min of meer geoefende luisteraar de kans geeft wat een virtuositeit er in feite in de nummers is gestopt, zonder dit te maskeren met truukjes of andere liflafjes.
‘Low Standards’ is zeker geen album te noemen met lage standaarden. Berlin en zijn trio brengt jazz zoals jazz behoort te zijn, hoewel we ook wel weer wachten op het experimentelere werk van de virtuoos. Toch brengt Berlin een standaardje dat voor de minder gevorderde jazzliefhebber een mooie intro is, maar ook voor de gevorderde jazz-connaisseur niet te versmaden is. ( 8/10) (Random Act Records)
