Het komt niet vaak voor dat een groot bekend artiest een carrière heeft met een repertoire dat voor een erg groot deel bestaat uit covers. Paul Anka, UB40, Joe Cocker en in Nederland Marco Borsato, maar dan had je het toch eigenlijk wel gehad voor lange tijd. Tot 2007, want toen was de grote doorbraak in Nederland van de goedlachse Canadees, Michael Bublé en zijn ‘Everything’.
Dat ‘Everything’ was de eerste grote hit van Bublé en als je gaat kijken naar de opvolgers, de hits van de Canadees blijken allemaal juist de nummers te zijn die de zanger zelf (eventueel met anderen samen) heeft geschreven. En toch brengt lijkt Bublé te volharden in het opnemen van covers van andere, grote, jazzgiganten. Ook ditmaal, ‘To Be Loved’ is weer zo’n album waarom meer covers staan dan eigen werk, hoewel het aandeel eigen nummers zowaar vier nummers, een verdubbeling van wat betreft het maximale wat hij ooit eerder op cd zette qua eigen werk. Lijkt het Bublé dan toch eindelijk duidelijk?
Die eigen nummers zijn dan ook de betere tracks van de cd, met als overduidelijke uitschieter ‘After All’, waarop de zanger het duet aangaan met Bryan Adams. De combinatie tussen de contemperary jazz van Bublé en de rock van die andere Canadese grootheid spreekt boekdelen. Helaas staan er echter ook enkele enorme missers op het album. ‘Have I Told You Lately That I Love You’ bijvoorbeeld, het nummer is al minstens vijftig keer op plaat gezet, door vele grote artiesten en van de verschiellende versies die ondergetekende inmiddels heeft gehoord is de versie van Bublé overduidelijk de minst aantrekkelijke. Ondanks de interessante poging om het met acappella-groep Naturally 7 (die in 2003 tesamen met een Sarah Connor nog een klein hitje hadden en het voorprogramma verzorgden van Michael’s ‘Crazy Love Tour’) een interessante twist te geven, het is mislukt.
‘To Be Loved’ is totaal geen verkeerd album, het mist alleen een echte uitschieter à la ‘Everything’ of ‘Haven’t Met You Yet’. Bublé maakt een goede beurt door wat meer eigen werk te brengen en dat is ook wel nodig om het album wat in balans te houden. Een samenwerking op ‘Something Stuppid’ had wellicht toch beter gekozen kunnen worden. Reese Witherspoon is toch qua zang van een iets ander kaliber dan onze eigen Carice van Houten. Toch zal het album niet zomaar in de kast verdwijnen om daar voor altijd te blijven liggen. Als achtergrond-cd uitermate geschikt. (7/10) (Reprtise)
