Op 25 februari presenteerde de Londense band Theme Park hun gelijknamige debuut-cd. Na het uitbrengen van een aantal singles (Wax, Two Hours en Jamaica) was dit album, uitgebracht op het label van Transgressive Records een logisch gevolg. De mannen zeggen geïnspireerd te zijn door Talking Heads. Dat klinkt in sommige, maar lang niet alle nummers door.
Na de opening Big Dream die nieuwsgierigmakend werkt volgt het eerder op single uitgebrachte Jamaica. Het nummer ligt lekker in het gehoor, een vleugje Fine Young Cannibals ontgaat me niet. Het nummer Two Hours (zoals gezegd eveneens eerder op single uitgekomen) doet me denken aan Editors. Toch is deze band, ondanks de genoemde invloeden, niet echt in een hokje te plaatsen. A Place They’ll Never Know klinkt namelijk weer totaal anders, zweveriger. Het volgende nummer, Tonight,bevestigd mijn vermoeden: ondanks alle invloeden heeft deze band een heel eigen, funky-rock-herkenbaarheid. En die lijkt niet op de herkenbaarheid van de Talking Heads.
Het nummer Saccades (Lines We Delay) zou zó kunnen worden gebruikt om Heaven Must Be Missing An Angel van Tavares doorheen te mixen. De cd laat vervolgens Wax horen, gevolgd door Ghosts, waarvan de intro een versnelde versie van I Love To Love van Tina Charles doet vermoeden. Op het nummer Still Life gaan mijn voeten als vanzelf bewegen en ik kan me voorstellen dat dit een zomerhit(je) zou kunnen zijn. Los Chikas is een nummer dat me niet zoveel zegt. Het laatste liedje van het album, Blind, is weer zo’n lekkere mengelmoes van alle genoemde invloeden.
Theme Park maakt geen indie, geen rock, geen disco, geen funk. Theme Park is Theme Park en maakt vlees noch vis. Maar vegetarisch kan ook lekker zijn… (6/10) (Transgressive Records)
