Stel, je bent een begenadigd rockmuzikant en na een lange tournee met je ‘niet onverdienstelijke’ band zit je met de drumtechnicus van de band in je huis een beetje te jammen. De drumtechnicus, Chris Warren, wil wat meer weten over hoe je een betere geluidstechnicus wordt en voor je het weet zit je in de studio voor enkele opnames. In eerste instantie niet om uit te brengen, maar gewoon om er wat van te leren. De muzikant waar we het over hebben is niemand minder dan de man die bekend staat om zijn geweldige bass bij de Red Hot Chili Peppers, Michael Balzary, ofwel Flea.
‘Helen Burns’ is een van de karakters uit de roman ‘Jane Eyre’, die een belangrijke rol speelt in het leven van de bassist.: “The beauty of Helen Burns is a quality I look for in all human beings. Burns is always someone who is present with me and whose highest ideals resonate in the deepest experiences of my life. ” De EP is opgenomen in 2007 en werd in juli 2012 online gezet op de website van het Silverlake conservatorium, die door Flea is opgezet, onder het mom van: ‘Betaal wat je wil voor de nummers’. Uiteindelijk is de EP nog verschenen in een limited edition oplage van 900 stuks vinyl, die allemaal ook een stukje snaar van Flea’s bass van de vorige tournee van de Chili Peppers bijgevoegd hadden. Een uniek collecters item dus, maar daarmee was de vraag naar fysieke exemplaren nog niet gestild. En dus verschijnt de EP nu ook op de kleine zilveren schijf.
Verwacht bij de eerste echte solo-release van Flea geen werk in de richting van de Red Hot Chili Peppers, ‘Helen Burns’ is iets totaal anders. Opener ‘333’ zou zo uit de pen van master-experimentalist Colin ‘Kyteman’ Benders hebben kunnen komen, inclusief trompet-geschal, want wat velen niet weten, de bassist van de Red Hot Chili Peppers is van huis uit trompetist en het liefst was hij in de richting van de jazz gegaan. ‘Helen Burns’ laat van die liefde ook veelvuldig wat staaltjes horen. En dat terwijl de bassist in feite het gehele instrumentarium (van (contra-)bas tot trompet, van synthesiser tot percussie) zelf bespeeld. De enige toevoeging op het fusion-achtige nummer is van Jack Irons, inderdaad, de oud drummer van de Chili’s.
Tweede track ‘Pedestal Of Infamy’ (Voetstuk van de schande) is wat minder experimenteel, wellicht toegankelijker en geeft wat herinneringen naar een oude Mike Oldfield uit de jaren ’70. Onsamenhangend experimenteel is het nummer met hetzelfde gemak te vinden op een Chilout-verzamelalbum, net als het korte ‘A Little Bit Of Sanity’, dat net als de titeltrack een rustige drumlijn van Stella Mozgawa bevat; Een jonge talentvolle drumster uit Los Angeles die doorgaans met haar all-chick postpunk rockband Warpaint toch iets ruiger werk gewend is. Die titeltrack overigens, mede-geschreven door Patti Smith, is het enige nummer dat dan ook echte zang bevat. Smith bezingt ‘Helen Burns’ op zo’n dramatische wijze die we van Smith niet gewend zijn.
Dat ‘333’ uit het begin wellicht een betere titeltrack zou zijn geweest, bewijst het vijfde nummer van de EP. ‘333 revisited’ is wat experimenteler dan het origineel, trekt wat richting de oude Kraftwerk-electro meets de drum& Bass van Kruder & Dorfmeister. Knap gedaan van de bassist, die wederom alles in zijn eentje doet.
Het afsluitende ‘LoveLoveLove’ is aan het einde van de EP een rustig niemendalletje à la ERA, wat meer een verplichting dan een experiment lijkt. De track bevat een mondharmonicawijsje van Keith Barry, wat op zich niet onaardig is, maar om nu te zeggen dat het thuishoort op de track of de EP, nou nee. Ook niet echt thuishorend op de EP zou je zeggen, is het koor, maar goed, aangezien de opbrengst van de EP regelrecht naar het eerdergenoemde conservatorium gaat, mag inderdaad een koor bestaande uit leerlingen van het conservatorium niet ontbreken. Een moetje zullen we maar zeggen, leuk voor de kids, want naast wederom Jack Irons drumt ook de huidige drummer van de Red Hot Chili Peppers een stukje mee op het liefdevolle nummer. Het mag echter geen naam hebben.
De twee ‘333’s’ bij elkaar genomen beslaan overigens meer dan de helft van de EP, en tweemaal een track met de titel ‘333’ (het getal dat de demoon Choronzon symboliseert) is nog altijd 666, het getal van de Antichrist. Wat dat betreft komt er toch weer enige verbeelding om de hoek kijken, aangezien de actrice Helen Burns een van de hoofdrolspeelsters was in de muzikale horrorfilm ‘The Changeling ‘. En dan is er natuurlijk nog altijd tubercolose, waarbij Helen Burns in Jane Eyre het godsdienstige vriendinnetje van de hoofdrolspeelster is en overlijd aan de duivelse ziekte. Toeval? Het is mogelijk, maar voor wie de hoes van de EP bekijkt en daarop duidelijk het teken van de Antichrist ziet afgebeeld, zal toeval in dit geval uitsluiten.
Al met al brengt Flea een vrijwel onherkenbaar solo-debuut, waarbij Michael Balzary wat heen en weer lijkt te experimenteren. De tracks zijn los van elkaar stuk voor stuk heerlijke nummertjes, tesamen op de EP is het werk van de bassist niet echt lekker bij elkaar geraapt. Flea laat wel horen meer te kunnen dan alleen het bekende pluk en hamerwerk bij de Chili Peppers en als je meeneemt dat het eigenlijk wat spielerei is geweest wat nu dan voor het goede doel is uitgebracht is ‘Helen Burns’ een meer dan interessant experimentje in de richting van wat bijvoorbeeld Brian Eno tegenwoordig doet. Maar moeten we eerlijk zijn en de EP beoordelen zoals we iedere EP of CD zouden beoordelen, dan kunnen we niet anders zeggen dat dat het een paar leuke tracks zijn die slecht bij elkaar zijn gezet. Toch, voor de echte Chili- of Flea-fans, is ‘Helen Burns’ een verrassende must have. (7/10) (Org Records)
http://www.youtube.com/watch?v=ZCGwpio9IFQ
