Vandaag in Do you remember een van de legendarische bands die ons land ooit rijk was. De Haagse bluesrockgroep Livin’ Blues werd in de jaren ’70 samen met Cuby + Blizzards gerekend tot de absolute top van de Nederlandse blueswereld. De vaste kern bestond uit Ted Oberg (gitaar), John Lagrand (mondharmonica) en Nicko Christiansen (zang). Ted Oberg richt de band op in 1967, het jaar erop wordt na een paar wijzigingen in de bezetting de single ‘Murphy McCoy’ (geschreven door George Kooymans van de Golden Earring) opgenomen. Buiten Kooymans verleent ook Cesar Zuiderwijk zijn medewerking aan het nummer, Gerard Strötbaum (basgitaar), Nicko Christiansen en John Lagrand maakten ook deel uit van Livin’ Blues. In deze line-up staat Livin’ Blues in februari 1969 o.a. het voorprogramma van Fleetwood Mac.
Op het Philips label verschijnt hun tweede single ‘(You better watch yourself) Sonny Boy’, waarna Henk Smitskamp – oud Willy & his Giants, The Motions en After Tea bandlid – bassist Strötbaum vervangt. In deze nieuwe bezetting brengt Livin’ Blues hun debuutalbum ‘Hell’s Session’ uit. ‘Hell’s Session’ is volgens kenners zo goed dat het de vergelijking met andere bands als John Mayalls Bluesbreakers, Fleetwood Mac en Cuby and the Blizzards makkelijk haalt.
http://www.youtube.com/watch?v=sz_RBomd7Rc
In 1970 vertrekken Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) en Henk Smitskamp (Sandy Coast). Hun vervangers zijn respectievelijk Dick Beekman (ex-Cuby + Blizzards) en Ruud van Buuren (ex-Groep 1850). Hoewel de band nog steeds als bluesgroep kan worden bestempeld, beginnen invloeden van progressieve rock de boventoon te voeren op hun tweede album ‘Wang Dang Doodle’. Zo laat het gitaarwerk uit het titelnummer je denken aan Deep Purple’s ‘Black Night’. Een ingekorte versie van dit nummer komt als single uit en wordt een bescheiden hitje. Wel zorgt het succes ervoor dat ze in Europa steeds populairder worden en concerten geven van Engeland tot Italië.
http://www.youtube.com/watch?v=p0vZUu44iGc
In 1971 voltrekt zich een tragedie in het leven van drummer Dick Beekman, die daarom de groep moet verlaten. Zijn vervanger wordt John Le Jeune (ex-Island drummer). Met Le Jeune wordt het album ‘Bamboozle’ opgenomen, waarvan de single ‘L.B. Boogie’ een grote hit wordt. Het lijkt wel of er een vloek rust op de drummers van Livin’ Blues, nadat de beroemde Engelse producer Mike Vernon (bekend van het samenwerken met o.a. John Mayall, Fleetwood Mac, Focus) zich in 1972 na de wisseling van Phonogram naar platenmaatschappij Ariola zich over de groep ontfermt, houden de problemen niet op. Op het album ‘Rockin’ at the tweedmill’ is Arjen Kamminga te horen op de drums, maar hij is vanwege rugproblemen gedwongen om een paar maanden later zijn drumstokjes aan de wilgen te moeten hangen.
Kenny Lamb van de Engelse bluesgroep Jellybread wordt dan de nieuwe drummer van Livin’ Blues. Op het album ‘Ram Jam Josey’ is van blues niets meer te horen, de progressieve rock voert hier de boventoon. ‘Ram Jam Josey’ is meteen het laatste album van de band, in 1974 besluiten ze ermee te stoppen. John Lagrand gaat spelen in de groep Water, Nicko Christiansen in Himalaya en Ruud van Buuren in Long Tall Ernie and the Shakers. Vanwege contractuele verplichtingen met platenmaatschappij Ariola zet Ted Oberg de band voort. Eind 1974 komt de single getiteld ‘Boogie Woogie Woman’ uit, Oberg is dan nog het enige originele bandlid van Livin’ Blues. In 1975 komt het album ‘Live 75’ uit, wat tot op heden hun best verkochte album is.
In ons land gaat het in 1978 bergafwaarts en raakt Livin’ Blues zelfs hun platencontract kwijt. Ted Oberg geeft niet op en als hij na het spelen met diverse muzikanten het toch een beetje zat begint te worden, besluit hij om Nicko Christiansen en John Lagrand, samen met bassist Evert Willemstein en drummer Boris Wassenberg (ook wel bekend als Beau Wassenberg) terug te halen. In deze setting gaan ze weer terug naar de bluesrock die ze vroeger speelden. Op 13 juni 1980 wordt de Haagse Beatnach gehouden waar Livin’ Blues een optreden verzorgt. Zes jaar later besluit Oberg om er toch definitief mee te stoppen. In 1987 doet Nicko Christiansen nog een poging met het album ‘Livin’ Blues Now’.
Na het uitkomen van het album ‘Snakedance’ is het dan in 1989 dan toch zover, Livin’ Blues stopt definitief. Na de split blijven Ted Oberg en Nicko Christiansen discussieren over het gebruik van de naam Livin’ Blues. Oberg richt in de jaren ’90 een band op met de naam Oberg, Christiansen speelt in die tijd in een band genaamd New Livin’ Blues en sinds 2005 onder de naam Livin’ Blues Xperience. John Lagrand overlijdt in juni 2005 aan longemfyseem. Livin’ Blues Xperience bestaat anno 2012 uit Nicko Christiansen (zang, saxofoon, percussie), Loek van der Knaap (gitaar), Jeroen van Niele (basgitaar), Kees van Krugten (drums) en Francois Spannenburg (mondharmonica). De bezetting van de band Oberg is in 2012 Liane Hoogeveen (zang), Mick Hup (gitaar), Nico Heilijgers (bas), Paul Damen (drums) en Ted Oberg (gitaar).
