De blauwe zaal zit gezellig vol, de sfeer is nog wat afwachtend. Het is een try-out, de avond kan nog alle kanten op. Dan klinkt een jaren 70 versie van ‘Hoor de wind waait door de bomen.’ Een oude eenzame mevrouw belt met de huisarts, zij wil graag langskomen om haar Sinterklaascadeautjes persoonlijk te overhandigen, maar de dokter heeft geen tijd voor haar. Na nog een keer tevergeefs bellen met kerst, staat haar verjaardag voor de deur. Maar ook een inbreker, met pistool. Deze moet, het is immers haar verjaardag, voor elk item wat hij wil jatten een verjaardagsliedje zingen. Erg goed verzonnen.
Naast typetjes die last hebben van allerlei kwalen, spelen Ellen en haar medespeler Martijn Donders ook 2 circusartiesten die van alles doen met een rollator. Een ander medisch hulpstuk leent zich goed voor zwaardgevecht. Nel, een bekakte 50-plusser, heeft nooit iets (“Ik word er doodziek van”). Al haar vriendinnen hebben de ene kwaal na de andere en krijgen zo de nodige aandacht. Een afgeprijsde blindengeleidenstok biedt uitkomst! Ziektes, gelukkig zijn, aandacht, zorgen voor iemand, het zijn allemaal onderdelen die op de een of andere manier door de show heen geweven zijn. Goed gekozen muziek bekrachtigt de typetjes die Ellen neerzet: moderne muziek met veel bas wanneer zij een bijdehand pubermeisje speelt, zigeuner-muziek wanneer zij op de maat van de muziek een bejaarde man in een rolstoel wast.
Aandacht en zorg voor de zaal zijn er ook: een man uit het publiek ziet er volgens Ellen wat pips uit. Verse sinaasappelsap komt zijn kant op, de warme kruik volgt even later en dan is er ook nog ruimte voor publieksparticipatie: de man krijgt een top-tot-teen massage. Maar zorgen is eigenlijk niet iets voor Ellen: “Ik ben liever de ontvanger”. Rondbreien en afbreien kan Ellen als geen ander, ook al bestaat haar verhaal uit veel losse fragmenten met verschillende typetjes. Alle typetjes komen meerdere keren terug in de voorstelling. De oudere vrouw met de zware rokersstem en de Brabants gebekte deerne uit Etten-Leur die een Afrikaanse workshop geeft aan vrouwen die ‘potdicht’ zijn van onderen: het publiek rolt om van het lachen.
Voor mij was dit met recht al de première, ook al is deze verschoven naar 8 februari. Het programma is af, de spelers goed op elkaar ingespeeld en wat mij betreft goedgekeurd!
